เรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์

เรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในพระไตรปิฎก และอรรถกถาไม่มีกล่าวถึง เพราะบุคคลในยุคนั้นเป็นผู้มี พระรัตนตรัยเป็นสรณะ ย่อมไม่ให้ความสำคัญกับสิ่งอื่น นอกจากพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า แม้เทวดา พระอินทร์ พระพรหม ย่อมถึง พระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง เป็นสรณะ เป็นสิ่งสูงสุด เพราะฉะนั้น ผู้มีปัญญา คือพระอริยบุคคลทั้งหลายท่านเป็นตัวอย่างที่ดี ท่านเคารพ นับถือในสิ่งที่มีคุณจริงๆ ขอเชิญอ่านข้อความ ที่พระอริยะกล่าวถึง พระธรรมว่าเป็นยาขนานศักดิ์สิทธิ์

ขอเชิญคลิกอ่านได้ที่... คาถาของพระอุบาลีเถระ

เวลาคนเราประสบกับความทุกข์ ก็มักจะหาที่พึ่ง ก็แล้วแต่ใครจะมีบุญได้เลือกที่พึ่งที่สูงสุด คือพระรัตนตรัย หรือไปหาที่พึ่งอื่นที่ไม่ใช่สรณะ ก็ไม่พ้นจากทุกข์ไปได้ ขอยกตัวอย่างจากพระไตรปิกฏค่ะ

ขอเชิญคลิกอ่านได้ที่...สรณะที่เกษมและไม่เกษม

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่คนเราเชื่อกัน ก็หมายถึง เทวดา พรหม ที่คิดว่า สามารถบันดาลสิ่งต่างๆ ตามที่เราปรารถนาหรือขอได้ ดังนั้น สิ่งศักดิ์ตามที่เข้าใจกัน ก็คือบุคคลที่มีอำนาจ สามารถให้สิ่งต่างๆ ได้ แต่เราลืม เรื่องกรรม และผลของกรรม เราเกิดมา ใครบันดาลมา หรือเป็นกรรมของเราเอง เราขอเพื่อน เพื่อนให้ของ เพื่อนเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือเปล่า หรือเพราะกรรมของเรา จึงได้ของ เทวดามีกรรมของเขาไหม ก็มี เทวดาตกนรกได้ไหม ก็ได้ ถ้าศักดิ์สิทธิ์จริง ทำไมยังไปนรก ก็เพราะกรรม ดังนั้นเทวาดา หรือ พรหม ไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ ใครทำอะไร บันดาลอะไรไม่ได้ นอกจากกรรมของตนเท่านั้น ดังนั้น ควรประกอบกรรมดีนะครับ ขอยก ข้อความที่แสดงว่า เป็นเรื่องของกรรม ไม่ใช่เทวดา หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาช่วย

ขอเชิญคลิกอ่านได้ที่...สังขพราหมณ์

ธรรมแลย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม