ตติยปาราชิกสิกขาบท มีสมุฏฐาน ๓ [มหาวิภังค์]

 
วันชัย๒๕๐๔
วันที่  15 ต.ค. 2553
หมายเลข  17360
อ่าน  3,187

[เล่มที่ 2] พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ ปฐมภาค เล่ม ๑ ภาค ๒ หน้าที่ ๔๒๒

[ตติยปาราชิกสิกขาบท มีสมุฏฐาน ]

ในสมุฏฐาน เป็นต้น มีวินิจฉัยดังนี้:- สิกขาบทนี้ มีสมุฎฐาน คือเกิดแต่กายกับจิต เกิดแต่วาจากับจิต เกิดแต่กายวาจากับจิต เป็นกิริยา เป็นสัญญาวิโมกข์ เป็นสจิตตกะ เป็นโลกวัชชะ เป็นกายกรรม วจีกรรม เป็นอกุศลจิต เป็นทุกขเวทนา จริงอยู่ ถ้าแม้นพระราชาเสด็จขึ้นสู่พระที่บรรทมอันทรงสิริ เสวยสุขในราชสมบัติอยู่

เมื่อราชบุรุษกราบทูลว่า ข้าแต่สมมเทพ โจรถูกนำมาแล้ว ตรัสทั้งที่ทรงรื่นเริงแลว่า จงไปฆ่ามันเสียเถิด พระราชานั้น บัณฑิตพึงทราบว่า ตรัสด้วยพระหฤทัยอิงโทมนัสนั่นแล แต่พระหฤทัยที่อิงโทมนัสนั้น อันปุถุชนทั้งหลายรู้ได้ยาก เพราะเจือด้วยความสุข และเพราะไม่ติดต่อกัน (ในวิถีแห่งโทมนัส) ด้วยประการฉะนั้นแล


เขียนความคิดเห็น กรุณาเข้าระบบ