พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้าที่ 341   ดูก่อนอาวุโสทั้งหลาย บุคคลใด เป็นผู้มีความประพฤติทางกายไมบริสุทธิ์  เป็น

ผู้มีความประพฤติทางวาจาไม่บริสุทธิ์และย่อมไม่ได้ทางสงบใจไม่ได้ความเลื่อมใสโดย

กาลอันสมควร  ภิกษุพึงระงับความอาฆาตในบุคคลนั้นอย่างไร  เหมือนอย่างว่า  บุรุษผู้

อาพาธ  มีทุกข์  เป็นไข้หนัก เดินทางไกลแม้ข้างหน้าเขาก็มีบ้านอยู่ไกล   แม้ข้างหลัง

เขาก็มีบ้านอยู่ไกล  เขาไม่พึงได้อาหารที่สบาย  (ถูกโรค)  เภสัชที่สบาย ผู้พยาบาล

ที่สมควร  และผู้นำทางไปสู่บ้าน   บุรุษบางคนผู้เดินทางไกลพึงเห็นเขา  บุรุษนั้นพึง

เข้าไปตั้งความกรุณาความเอ็นดู   ควานอนุเคราะห์ในเขาว่า  โอ คนๆ นี้พึงได้อาหาร

ที่สบายเภสัชที่สบาย  ผู้พยาบาลที่สมควร  และผู้นำทางไปสู่บ้าน ข้อนั้นเพราะเหตุไรเพราะเหตุว่า  คนๆ นี้อย่าถึงความพินาศฉิบหาย  ณ ที่นี้เลย แม้ฉันใดบุคคลใด

เป็นผู้มีความประพฤติทาง กายไม่บริสุทธิ์  เป็นผู้มีความประพฤติทางวาจาไม่บริสุทธิ์

และย่อมไม่ได้ทางสงบใจ ไม่ได้ความเลื่อมใสโดยกาลอันสมควร  ภิกษุพึงเข้าไปตั้ง

ความกรุณา  ความเอ็นดู  ความอนุเคราะห์  ในบุคคลแม้เห็นปานนี้ว่า  โอท่านผู้นี้พึง

ละกายทุจริตแล้ว  อบรมกายสุจริต  พึงละวจีทุจริตแล้ว อบรมวจีสุจริต  พึงละมโนทุจริต

แล้ว  อบรมมโนสุจริต   ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะเหตุว่า   ท่านผู้นี้เมื่อตายไปแล้ว 

อย่าเข้าถึงอบาย  ทุคติ  วินิบาต  นรกฉันนั้น  ภิกษุพึงระงับความอาฆาตในบุคคลนั้น

อย่างนี้.