พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้าที่ 341     ดูก่อนอาวุโสทั้งหลาย บุคคลใด  เป็นผู้มีความประพฤติทางกายไมบริสุทธิ์     เป็น

ผู้มีความประพฤติทางวาจาไม่บริสุทธิ์และย่อมไม่ได้ทางสงบใจไม่ได้ความเลื่อมใสโดย

กาลอันสมควร   ภิกษุพึงระงับความอาฆาตในบุคคลนั้นอย่างไร  เหมือนอย่างว่า  บุรุษผู้

อาพาธ  มีทุกข์   เป็นไข้หนัก เดินทางไกลแม้ข้างหน้าเขาก็มีบ้านอยู่ไกล   แม้ข้างหลัง

เขาก็มีบ้านอยู่ไกล    เขาไม่พึงได้อาหารที่สบาย   (ถูกโรค)   เภสัชที่สบาย ผู้พยาบาล

ที่สมควร   และผู้นำทางไปสู่บ้าน     บุรุษบางคนผู้เดินทางไกลพึงเห็นเขา  บุรุษนั้นพึง

เข้าไปตั้งความกรุณาความเอ็นดู   ควานอนุเคราะห์ในเขาว่า   โอ  คน ๆ นี้พึงได้อาหาร

ที่สบายเภสัชที่สบาย   ผู้พยาบาลที่สมควร  และผู้นำทางไปสู่บ้าน ข้อนั้นเพราะเหตุไรเพราะเหตุว่า     คน ๆ นี้อย่าถึงความพินาศฉิบหาย  ณ ที่นี้เลย        แม้ฉันใดบุคคลใด

เป็นผู้มีความประพฤติทาง กายไม่บริสุทธิ์      เป็นผู้มีความประพฤติทางวาจาไม่บริสุทธิ์

และย่อมไม่ได้ทางสงบใจ ไม่ได้ความเลื่อมใสโดยกาลอันสมควร      ภิกษุพึงเข้าไปตั้ง

ความกรุณา   ความเอ็นดู   ความอนุเคราะห์  ในบุคคลแม้เห็นปานนี้ว่า   โอท่านผู้นี้พึง

ละกายทุจริตแล้ว  อบรมกายสุจริต  พึงละวจีทุจริตแล้ว อบรมวจีสุจริต  พึงละมโนทุจริต

แล้ว   อบรมมโนสุจริต      ข้อนั้นเพราะเหตุไร  เพราะเหตุว่า   ท่านผู้นี้เมื่อตายไปแล้ว  

อย่าเข้าถึงอบาย   ทุคติ   วินิบาต  นรกฉันนั้น   ภิกษุพึงระงับความอาฆาตในบุคคลนั้น

อย่างนี้.