คือความเข้มแข็ง หรือ มานะ
เข้มแข็งโดยมากเราใช้ในการกระทำที่เป็นไปในทางบวก เช่น เข้มแข็งอดทน
แต่ถ้าเป็นไปในทางลบเราใช้คำว่า "ก้าวร้าว" " ไม่มีสัมมาคารวะ" "หยิ่ง" "ทะนงตน" ฯลฯ
เข้มแข็งในทางกุศล เป็นด้วยความเข้าใจ ความเห็นถูก คือ ปัญญา มีความอดทนต่อสิ่งต่างๆ คือ ขันติ มีความเพียรชอบ (วิริยะ) ที่จะประคองโสภณธรรมอื่นๆ ไม่ให้อ่อนแอไปตามอำนาจของกิเลส และอกุศลธรรมต่างๆ หรือขณะที่กุศลจิตที่ไม่มีปัญญาเกิดร่วมด้วยก็เข้มแข็งในระดับต่างๆ กัน ไม่ตกไปในอกุศลเช่นกันแต่มีกำลังไม่เท่ากับกุศลที่ประกอบไปด้วยปัญญา แต่ถ้าเข้มแข็งในทางอกุศล ก็ต้องเป็นวิริยะที่เกิดกับอกุศลจิต ถ้าเกิดกับมานะก็จะช่วยประคองความสำคัญตนในขณะนั้นให้เป็นไป เช่นบางคนสำคัญตนว่า ตนเข้มแข็งกว่าผู้อื่น ผู้อื่นอ่อนแอกว่า ความจริงสิ่งที่เข้มแข็งกว่าขณะนั้น คือกิเลส แต่เพราะความไม่รู้ในสภาพธรรมตามความเป็นจริงจึงเกิดการหลงผิด ยึดถือผิดในสิ่งที่ไม่เป็นสาระว่าเป็นสาระ และก็เกิดการเพียรผิด บากบั่นผิดเพื่อผลประโยชน์ที่ปรารถนาต้องการ คือลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ที่อาจจะเป็นไปในทางทุจริต หรือบางคนที่ชอบแข่งขัน ชิงดีชิงเด่น ก็อาจจะกระทำการรุกราน ประทุษร้ายหรือเบียดเบียนให้อีกฝ่ายพินาศด้วยกาย หรือวาจา เป็นต้นครับ
กระทู้นี้แปลกนะครับผมแทบไม่เข้าใจคำถามเลย แต่พอจะเข้าใจคำตอบบ้าง
นั่นน่ะสิครับพี่วี คุณสุวิทย์ พี่แก้ว ตั้งกระทู้เสร็จ ก็หายไปเลย
(ส่วน พี่พรรณิภา โพสต์อะไรผิดหรือเปล่าครับ มีแต่ความว่างเปล่า)
เป็นปริศนาธรรม อะไรหรือเปล่าครับ ช่วยเฉลยหน่อยนะครับ พี่แก้ว
เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นกุศลและอะไรเป็นอกุศลโดยความเห็นถูกและเข้าใจถูกจากการฟังพระธรรม
ก็ไม่ประมาทในการเจริญกุศลและละอกุศลแม้เพียงเล็กๆ น้อยๆ
...เอ่อ...เห็นสมควรเปิดกระดานใหม่สำหรับกระทู้แนวนี้ เป็น "ชวนกันฉงนสนเท่ห์" ดีไหมครับ
