มังสวิรัติ

ในสมัยครั้งพุทธกาล มีผู้ที่ทูลขอให้พระพุทธองค์ทรงบัญญัติห้ามการบริโภคเนื้อสัตว์ แต่พระพุทธองค์ไม่ทรงอนุญาต เพราะจะทำให้การดำรงชีวิตของพระภิกษุผู้อาศัยอาหารจากการบิณฑบาตรอยู่อย่างลำบาก เป็นคนเลี้ยงยาก อีกอย่างหนึ่งการเว้น การบริโภคเนื้อสัตว์ สัตว์ไม่เป็นบุญ คือ ไม่เป็นกุศลในเรื่องทาน ศีล ภาวนาเลย ถ้าเข้าใจว่า การเว้นบริโภคเนื้อสัตว์จะทำให้เป็นผู้บริสุทธิ์เป็นความเห็นผิด ในสมัยครั้งพุทธกาลพระผู้มีพระภาคเจ้าและพระอริยสาวกก็บริโภคเนื้อสัตว์ และการบริโภคเนื้อสัตว์ไม่เป็นอกุศลกรรมบถ ฉะนั้น พระภิกษุบริโภคเนื้อสัตว์ตามพระ-วินัยจึงไม่มีโทษ ขอเชิญอ่านต่อที่

การกินเนื้อสัตว์

การซื้อเนื้อสัตว์

เชิญคลิกอ่านที่นี่...เนื้อที่ไม่ควรบริโภค[ชีวกสูตร]

พระพุทธเจ้าทรงอนุญาตเนื้อบริสุทธิ์ 3 อย่าง คือ ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่รังเกียจ คนที่ไม่ทานเนื้อสัตว์ก็ไม่ได้หมายความว่ากิเลสจะลดลง เพราะบางคนกินเจ ไม่กินเนื้อสัตว์ แต่ตบยุง ฆ่ามด พูดเท็จ พูดส่อเสียด ฯลฯ บุญหรือกุศลอยู่ที่จิต คือขณะที่เป็นไปในทาน ศีล ภาวนา เท่านั้นค่ะ

กิเลสอยู่ที่ใจ 5 5 5 ขออนุโมทนาครับ

เรามาเข้าใจก่อนครับว่า กรรมที่เป็นกุศลหรืออกุศล อยู่ที่ เจตนา เป็นสำคัญ ตามที่ศีล ข้อที่1 องค์ข้อ สี่, ประการแรก คือ มีเจตนาฆ่า ถามว่า ขณะที่ทานเนื้อ ขณะนั้นมีเจตนาฆ่าหรือเปล่าครับ หรือมีเจตนาที่จะบริโภค ถามต่อว่า คนที่ทานมังสะวิรัติกับคนที่ทานเนื้อ จิตขณะนั้นต่างกันไหมถ้าเป็นปุถุชน จิตขณะนั้นมีความต้องการ (โลภะ) เหมือนกันไหม ก็เจตนาที่จะทานเหมือนกัน โลภะเหมือนกันครับ พระอรหันต์ไม่มีกิเลส ทานเนื้อ กับปุถุชนทานมังสวิรัติ จิตของคนทั้งสองที่ทานต่างกันไหม พระ-อรหันต์ติดในรสไหม พระอรหันต์มีเจตนาฆ่า (สัตว์ที่ให้) เนื้อตอนนั้นไหม ปุถุชนทานมังสวิรัติ ติดในรสไหม ถ้าติดในรส (โลภะ) เป็นบุญหรือบาป ถ้าเป็นโลภะ เรื่อง การห้ามค้าขายเนื้อสัตว์ ที่ไม่สนับสนุน เพราะคนที่เลี้ยงสัตว์ เช่น สุกร วัว เพื่ออะไร ก็มีเจตนาเพื่อเอาไปฆ่า เพื่อขายให้คนอื่น ดังนั้น จึงมีเจตนาฆ่าด้วยการเลี้ยงสัตว์ ไว้ก่อนครับ ดังนั้น จึงขึ้นอยู่กับเจตนา แต่ตอนทานเนื้อสัตว์ มิได้มีเจตนาฆ่า แต่มีเจตนาบริโภคครับ ดังนั้น คำว่า การค้าขายเนื้อสัตว์ ไม่ใช่หมายถึงเอาเนื้อไปวางขาย แต่หมายถึง เลี้ยงสัตว์เพื่อเอาไปขาย ซึ่งก็ต้องฆ่าก่อนเอาไปขายครับ ต่างกับการบริโภคเนื้อสัตว์ที่ขณะนั้นไม่มีเจตนาฆ่า

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้าที่ 377

อรรถกถาวณิชชสูตร พึงทราบวินิจฉัยในวณิชชสูตรที่ ๗ ดังต่อไปนี้ :- บทว่า วณิชฺชา ได้แก่ ทำการค้าขาย. บทว่า อุปาสเกน ได้แก่ผู้ถึงสรณะ ๓. บทว่า สตฺถวณิชฺชา ได้แก่ ให้เขาทำอาวุธแล้วก็ขายอาวุธนั้น. บทว่า สตฺตวณิชฺชา ได้แก่ ขายมนุษย์. บทว่า มสวณิชฺชาได้แก่ เลี้ยงสุกรและเนื้อเป็นต้นขาย. บทว่า มชฺชวณิชฺชา ได้แก่ ให้เขาทำของเมาอย่างใดอย่างหนึ่งแล้วก็ขายของเมา. บทว่า วิสวณิชฺชา ได้แก่ให้เขาทำพิษแล้วก็ขายยาพิษนั้น. การทำด้วยตนเอง การชักชวนคนอื่นให้ทำการค้านี้ทั้งหมด ก็ไม่ควรด้วยประการฉะนี้.

การที่จะได้รับสิ่งที่ไม่ดีก็เพราะทำสิ่งที่ไม่ดี เช่น การฆ่าสัตว์ ซึ่งผู้ประกอบอาชีพก็อาจจะเกี่ยวเนื่องกับการฆ่าสัตว์ ขณะฆ่าสัตว์ ขณะนั้นทำบาปเพราะมีเจตนาฆ่า แต่ขณะบริโภค ไม่มีเจตนาฆ่าจึงไม่ได้ทำอกุศลกรรมครับ คนที่แม้ทานมังสวิรัติก็ประสบเคราะห์กรรมได้ไหม ในเมื่อยังเป็นปุถุชน ก็ในอดีตชาติก็เคยทำอกุศลกรรมมาเช่นกันครับ

พระพุทธองค์ ได้พร่ำสอน เรื่อง เมตตา กรุณา ต่อ สรรพสัตว์ เมตตา กรุณา ...เป็นธรรมที่ดีเป็นกุศล ขณะที่เมตตา คือ ขณะที่หวังดี นำประโยชน์ไปให้ ขณะที่ทานมังสวิรัติจิต ขณะนั้นหวังดีกับคนอื่นหรือเปล่า หรือว่า ถ้าใครมาทำน้ำปลา หกใส่อาหารมังสวิรัติที่กำลังทานก็โกรธคนนั้น ขณะนั้น มีเมตตาหรือเปล่า หรือการทานมังสวิรัติ ทำให้มีเมตตามากขึ้น ยังโกรธไม่ชอบใครอยู่บ้างหรือเปล่าครับ ทานมังสวิรัติ ยังตบยุงหรือเปล่าหรือ เพราะการฟังธรรมทำให้มีเมตตามากขึ้น คนที่ทานเนื้อ มีเมตตากับคนรอบข้างได้ไหม ดังนั้น อาหารจะทำอะไรได้ ถ้าจิตมากไปด้วยกิเลส สัตว์จะบริสุทธ์ได้ มิใช่เพราะอาหารแต่เพราะคำสอนของพระพุทธเจ้า ขอยกข้อความในพระไตรปิฎก ว่าบุญ บาป อยู่ที่เจตนา และเรื่องพระพุทธเจ้าเสวยเนื้อหรือไม่ ลองอ่านดูนะครับ

เรื่องพระพุทธเจ้าเสวยเนื้อหรือไม่

เชิญคลิกอ่านที่นี่

เรื่องพระพุทธเจ้าเสวยเนื้อหรือไม่ [อามคันธสูตรที่ ๒] บุญ บาปอยู่ที่เจตนา [คาถาธรรมบท]

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย