เป็นผู้มีใจผ่องใส

จิต/ใจ ที่ผ่องใส หมายถึง จิตที่เป็นกุศลไม่มี โลภะ โทสะ โมหะ เกิดร่วมด้วย

ที่ชื่อว่ากุศลเพราะผ่องใส ไม่มีโทษ ไม่มีโรค (โรคคือกิเลสที่ทำให้เร่าร้อนกระวนกระวาย) ขณะที่กุศลจิตเกิด เช่น เวลาเราให้อาหารสุนัขหรือแมวที่ไม่มีเจ้าของแล้วเขากินอาหารที่เราให้ด้วยความหิว เรารู้สึกดีใจที่ใด้ให้อาหารเขา และพิจารณาถึงกรรมของสัตว์ ขณะนั้นจิตผ่องใสจากปราศจากโลภะ โทสะ โมหะ ชั่วขณะ ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า สำเร็จแล้วด้วยใจ ถ้าบุคคลมีใจผ่องใสแล้ว พูดอยู่ก็ดี ทำอยู่ก็ได้ ความสุขย่อมไปตามเขา เพราะเหตุนั้น เหมือนเงาไปตามตัวฉะนั้น