การทำบุญให้มีความสุข

ควรทราบว่า การทำบุญทุกครั้งเป็นการกระทำเหตุของความสุข บุญย่อมเป็นที่พึ่ง ของสัตว์ทั้งหลายในโลกหน้า ควรเป็นผู้ยินดีในบุญ ไม่ควรยินดีในบาป

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 162

บุคคลควรกำจัดความตระหนี่อันเป็นสนิมในใจ ให้ทานเถิด เพราะ บุญทั้งหลายย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ ทั้งหลายในโลกหน้า.

[๑๔๐] พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า ชนเหล่าใดมีใจผ่องใสแล้ว ให้อาหารนั้นด้วยศรัทธา อาหารนั้น แลย่อมพะนอเขาทั้งในโลกนี้และโลกหน้า เพราะเหตุนั้น บุคคลพึงนำความ ตระหนี่ออกไปเสีย พึงข่มความตระหนี่ซึ่งเป็นตัวมลทินแล้วให้ทาน เพราะ บุญทั้งหลาย เป็นที่พึ่งของเหล่าสัตว์ในโลกหน้า.

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 511

สัตว์ทั้งปวงจักตาย เพราะชีวิตมีความตายเป็นที่สุด สัตว์ทั้ง หลายจักไปตามกรรม เข้าถึงผลแห่งบุญและบาป คือผู้มีกรรมเป็นบาป จัก ไปสู่นรก ส่วนผู้มีกรรมเป็นบุญ จักไปสู่สุคติ. เพราะฉะนั้น เมื่อสั่งสมกรรมอันมีผลในภายหน้า พึงทำแต่กรรม งามนี้ บุญทั้งหลายย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในปรโลก.

ท่านควรทำความเข้าใจในเบื้องต้นก่อนว่า บุญคืออะไร?

"บุญ" หมายถึง สภาพจิตที่ดีงาม ผ่องใส เป็นกุศลไม่ว่าจะเป็นการกระทำทางกาย

ทางวาจา หรือทางใจ (ที่เป็นไปในบุญญกิริยาวัตถุ ๑๐) บุญจึงเกิดได้ทุกขณะ แม้ใน

ขณะนี้เอง ข้อสำคัญควรเข้าใจว่าการทำบุญมิใช่เพื่อผลของบุญ แต่เพื่อขัดเกลากิเลส

เพราะกิเลสนำมาซึ่งทุกข์อันยาวนานในสังสารวัฏฏ์ ถ้าท่านปราถนาความสุข ก็พึง

ขัดเกลากิเลสเสียแต่วันนี้ นั่นแหละคือ "บุญ"

ขออนุโมทนา

กระผมควรจะกำหนดจิตอย่างไร และที่ใด เพื่อให้การทำบุญแต่ละครั้งมีความสุข

เพราะเท่าที่ผ่านมารู้สึกตัวว่าขณะทำบุญนั้น ไม่มีความสุขในใจเลย?

กรุณาอธิบายคำว่าบุญและอย่างไรที่เรียกว่า ทำบุญ....เป็นไปได้ขอข้อความในพระไตรปิฎกด้วยนะคะ

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อิติวุตตก เล่ม ๑ ภาค ๔ - หน้าที่ 150 ในบทเหล่านั้น บทว่า ปุญญญเมว โส สิกฺเขยย ความว่า กุลบุตรผู้ใคร่ประโยชน์ พึงศึกษา พึงดำรงมั่น พึงเสพธรรมเป็นกุศล ๓ อย่าง อันได้ชื่อว่า บุญ เพราะให้เกิดผลน่าบูชา ชื่อว่า บุญ เพราะชำระสันดานของตน.

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อิติวุตตก เล่ม ๑ ภาค ๔ - หน้าที่ 387

อรรถกถาปุญญกิริยาวัตถุสูตร

บทว่า ปุญฺญกิริยาวตฺถูนิ ความว่า กุศลทั้งหลายที่ให้เกิดผลในภพ ที่ควรบูชา หรือชำระสันดานของตน เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่าบุญ บุญเหล่านั้น ด้วย ชื่อว่า เป็นกิริยา เพราะต้องทำด้วยเหตุด้วยปัจจัยทั้งหลายด้วย เพราะ ฉะนั้น จึงชื่อว่า บุญกิริยา. และบุญกิริยานั่นเอง ชื่อว่าบุญกิริยาวัตถุ เพราะ ความเป็นที่ตั้งแห่งอานิสงส์นั้นๆ .

พระอภิธรรมปิฎก ธรรมสังคณี เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 151

เชิญคลิกอ่านที่ >>> อธิบายธรรมเป็นกุศลติกที่ ๑

การทำบุญ คือ การละความตระหนี่ของเรา ขอให้ทำบ่อยๆ ก็จะทำให้เราค่อยๆ รู้สึก

ดีขึ้นทุกครั้งที่เราทำ บางทีไม่จำเป็นต้องไปทำที่วัดเสมอไปก็ได้ ทำเมื่ออยากทำ ไม่

ต้องกำหนดว่าจะต้องทำวันนี้ วันนั้น หรือที่นี่เท่านั้น ลองดูนะคะ และอย่าหวังผลอะไร

ตอบแทน ทำน้อยๆ แต่ทำบ่อยๆ รับรองค่ะ เดี๋ยวก็จะรู้สึกสบายใจและมีความสุข

ขออนุโมทนาบุญด้วยนะคะ