ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๔๔๐

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ขออนุญาตแบ่งปันข้อความธรรม (ปันธรรม) ที่ได้จากการฟังพระธรรมจากท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ในแต่ละครั้ง รวบรวมเป็นธรรมเตือนใจเพื่อศึกษาและพิจารณาร่วมกัน เพื่อความเข้าใจธรรม (ปัญญ์ธรรม) ตามความเป็นจริง ซึ่งเป็นข้อความที่สั้นบ้าง ยาวบ้าง แต่ก็มีอรรถที่สมบูรณ์ พอที่จะเข้าใจได้ควรค่าแก่การพิจารณาอย่างยิ่ง ดังนี้

* * ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๔๔๐ * *

~ ชีวิตที่ไม่สงบของพระภิกษุ มาจากการรับเงินและทอง เพราะเหตุว่าการสละเพศคฤหัสถ์สู่เพศบรรพชิต ก็แสดงอยู่แล้วว่าเป็นผู้ที่สละทุกอย่างที่จะทำให้ไม่สงบ เพราะฉะนั้น เงินทอง เป็นจุดเริ่มของการที่จะมีความประพฤติที่เต็มไปด้วยกิเลสและความไม่สงบ

~ โจรก็ไม่ได้ปล้นทุกวัน แต่สมณะที่ไม่ใช่สมณะปล้นทุกวันหรือเปล่า ปล้นอาหารที่ชาวบ้านให้จากเขาให้เพื่อให้ผู้ที่เป็นสมณะจริงๆ บริโภคเพื่อศึกษาพระธรรมพระวินัย แต่โจรนี้ก็ปล้นทุกวันและก็ยังมีอย่างอื่นอีก นี่คือเพียงแค่เรื่องอาหารแล้วเรื่องอื่นอีกล่ะ เพราะฉะนั้น จะไม่เป็นมหาโจรหรือ?

~ ถ้าเห็นผู้ที่ครองจีวร แต่ว่าการกระทำไม่สงบเลยอย่างนั้นเป็นสมณะหรือเปล่า? ก็ไม่เป็น เพราะฉะนั้น พระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ดีแล้วทำให้เข้าใจความหมายของผู้สงบตามลำดับ

~ ผู้สงบจริงๆ ต้องเป็นขณะนั้นไม่ใช่อกุศลธรรม และสงบจริงๆ ถึงที่สุด คือ เป็นผู้ที่ไม่มีกิเลส ตราบใดที่ยังมีกิเลสอยู่บางครั้งก็สงบเป็นกุศล บางครั้งก็ไม่สงบเป็นอกุศล เพราะฉะนั้น เราจะรู้อย่างนี้ได้อย่างไร ถ้าเราไม่ฟังคำของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

~ สงบ ไม่ง่าย เพราะว่าสะสมที่จะไม่สงบมานานแสนนาน เพราะฉะนั้น แต่ละคำของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ประโยชน์สูงสุด คือให้รู้ความจริงซึ่งไม่สามารถที่จะรู้เองได้และต้องเป็นผู้ที่ละเอียดรอบคอบ

~ เมื่อมีคนที่ทำผิด เป็นที่ติเตียนของสังคม จิตของท่านคิดอย่างไร ถ้าคิดช่วยกันกระหน่ำซ้ำเติมบุคคลนั้น จะเห็นได้หรือไม่ว่าขณะนั้นเข้าใจผิดว่าอธรรม (อกุศลธรรม) ดีกว่าธรรม (กุศลธรรม) เพราะในขณะที่ช่วยกันกระหน่ำซ้ำเติมนั้นเป็นอกุศลธรรม ไม่ใช่กุศลธรรม ถ้าเป็นกุศลธรรมแล้วย่อมทำให้เกิดสติระลึกได้และมีเมตตา มีความอดกลั้น มีความอดทน แทนที่จะช่วยกันให้เกิดอกุศลหรือโทสะเพิ่มขึ้น

~ ถ้าบุคคลนั้นกระทำกายทุจริตหรือวจีทุจริตก็ตาม ทำไมเราจะต้องโกรธ ในเมื่อที่จริงแล้วบุคคลนั้นน่าสงสารที่สุด ที่ว่า เขาจะต้องได้รับผลของกรรม ถ้านึกถึงภาพของบุคคลนั้นที่จะต้องอยู่ในนรก ได้รับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส จะเกิดความกรุณาในผู้กระทำกายทุจริตและวจีทุจริต ในขณะนั้นท่านก็จะไม่โกรธเหมือนกัน เพราะรู้สึกเห็นใจสงสารจริงๆ

~ เป็นของที่แน่นอนที่สุด คือ เรื่องของกรรม ถ้าใครทำกุศลกรรม ถึงคนอื่นจะไปขอร้องไม่ให้กุศลกรรมให้ผล ก็เป็นไปไม่ได้ หรือว่าถ้าใครทำอกุศลกรรม ถึงใครจะไปช่วยกันอ้อนวอน ขอร้องอย่าให้บุคคลนั้นได้รับผลของอกุศลกรรม ก็เป็นไปไม่ได้เลยเหมือนกัน

~ ผู้ที่กำลังฟังพระธรรมทั้งหมด เป็นผู้ที่ต้องการเข้าใจความจริง ซึ่งเป็นความถูกต้อง ซึ่งเป็นเรื่องละความไม่รู้และละกิเลส ที่จะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อได้ฟังคำของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าซึ่งกล่าวถึงสภาพธรรมโดยละเอียดโดยประการทั้งปวง เพราะฉะนั้น ประโยชน์อยู่ที่คนที่เข้าใจ

~ พระพุทธศาสนาคือคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และเป็นคำสอนที่จะนำไปสู่การรู้ความจริงของทุกอย่างจนกระทั่งสามารถที่จะขัดเกลาความไม่รู้ตั้งแต่เกิดจนตายทุกชาติให้ค่อยๆ น้อยลง เพราะเหตุว่า ความไม่รู้ทำให้เกิดความไม่ดีทั้งหมด ความไม่รู้ความจริง จะนำไปสู่ความดีจนถึงที่สุดไม่ได้

~ ถ้าได้ยินใครว่าเราโง่ ถ้าเข้าใจถูก เขาเตือนใช่ไหมให้รู้ว่าเราโง่ จะโกรธเขาหรือในเมื่อเขาเตือนถูก

~ ขณะนี้ถ้าใครทำประโยชน์เพื่อคนอื่นขัดเกลากิเลสและศึกษาธรรม ผู้นั้นก็สงบจากการที่จะไปทำอย่างอื่นใช่ไหม ถ้าไม่ทำอย่างนี้แล้วไปทำอย่างอื่น อย่างอื่นที่ทำที่ไม่ใช่อย่างนี้ ล้วนไม่สงบ แต่ถ้าทำกิจอย่างนี้เป็นผู้ที่สงบ

~ ทุกคำ แต่ละคำต้องศึกษา ต้องเข้าใจอย่างละเอียด เช่น ความหวังดีความเป็นมิตร เมตตา ก็ต้องรู้ว่าขณะไหนอย่างไร เมื่อมีความเข้าใจแล้ว ความเข้าใจนั่นแหละ ทำให้กายวาจาก็เป็นไปตามความสงบที่เป็นเมตตา แต่ถ้าไม่รู้จักเมตตา บอกให้เมตตา ทำอย่างไรดี บอกเท่าไหร่ก็ไม่เมตตา เพราะไม่รู้จักเมตตา

~ ต้องไม่ลืม พระธรรมวินัยยิ่งเปิดเผยยิ่งรุ่งเรือง เพราะว่า จากการที่ไม่เปิดเผย ใครจะเข้าใจได้ แต่เมื่อเปิดเผย มีความเข้าใจเพิ่มขึ้น พระธรรมวินัยก็รุ่งเรือง เพราะมีคนเข้าใจเพิ่มขึ้น

~ มีคนโง่คนไหนบ้างขณะนี้ที่พร้อมที่จะฟังธรรมให้หายโง่ * * *

~ ถ้าไม่มีการเปิดเผยธรรมให้เข้าใจให้เห็นประโยชน์แล้วก็ไม่มีการชักชวนคนให้ฟังพระธรรม ก็โง่ ไม่ว่าจะทำอะไรทั้งหมด

~ ด้วยการเห็นคุณของพระธรรม จึงได้มีการศึกษาและเผยแพร่พระพุทธศาสนา

~ ชีวิตที่เป็นไปกับเหตุการณ์ ความโลภ ความโกรธ ความทุกข์ต่างๆ นั่น เป็นธรรมดา เป็นของประจำชีวิต แม้นานมาแล้วก็เป็นอย่างนี้ ปัจจุบันก็เป็นอย่างนี้ เมื่อยังมีกิเลสอยู่ ก็ยังต้องมีทุกข์ ไม่ว่าจะเป็นเพศใด ไม่ว่าจะเป็นเพศคฤหัสถ์ หรือเพศบรรพชิตก็ตาม

~ คนที่เห็นประโยชน์จริงๆ ในชีวิต ก็จะเห็นว่าว่า ทรัพย์สมบัติเอาไปไม่ได้ ทุกอย่างเอาไปไม่ได้ แต่ความดี ความเข้าใจพระธรรม ก็จะนำทางต่อไปให้เป็นคนที่สะสมที่จะเป็นคนที่ดีในชาติต่อๆ ไป จนกว่ากิเลสจะหมด

~ เป็นเรื่องธรรมดาจริงๆ สำหรับคำนินทาและสรรเสริญ เมื่อเป็นเรื่องธรรมดาอย่างนี้ ใครเสียเวลาเร่าร้อนใจ หวั่นไหว ก็เป็นผู้ไม่ฉลาดเลย เพราะเหตุว่าไม่รู้สภาพธรรมที่เป็นธรรมดาของโลก

~ นอบน้อมพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่ใช่อยู่ที่คำ แต่อยู่ที่การเข้าใจสิ่งที่พระองค์ตรัสไว้ จึงระลึกถึงพระคุณ ซึ่งไม่สามารถที่จะเปรียบได้เลยจากที่ตัวเองเป็นคนโง่ไม่รู้มานานในสังสารวัฏฏ์ก็สามารถที่จะเกิดความเข้าใจขึ้นได้ในสิ่งที่มีจริงๆ ซึ่งไม่เคยเข้าใจมาก่อน นั่นคือ ความนอบน้อมสูงสุด เพราะฉะนั้น ความเห็นผิดทั้งหมดไม่ใช่การนอบน้อมต่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

~ ที่ยังไม่กล้าทำในสิ่งที่ถูกต้อง เพราะยังมีความเป็นตัวตน สำคัญตน รักตนมากกว่าการรู้ความจริงและมากกว่าการเคารพในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

~ จะนอบน้อมต่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจริงๆ ก็ต่อเมื่อเข้าใจคำของพระองค์ ปัญญาไม่กลัว ปัญญาจะไม่ทำสิ่งที่ผิดเลย เพราะมีการรู้ว่าสิ่งนั้นไม่ถูกต้อง เพราะฉะนั้น ตราบใดที่ยังมีการกระทำที่ไม่ถูกต้อง หมายความว่า ขณะนั้น ไม่ใช่ปัญญา

* * ขอเชิญคลิกอ่านย้อนหลังครั้งที่ผ่านมาได้ที่หัวข้อด้านล่างนี้ครับ * *

ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๔๓๙

...กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

และขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...