ธรรมโอสถ

จิต คือ ธาตุรู้ที่เป็นใหญ่เป็นประธานในการรู้อารมณ์ เมื่อมีอกุศลเจตจิตเกิดกับจิตๆ นั้นก็มีโรค คือ กิเลส โรคที่สำคัญคือ โลภะ โทสะ โมหะ ผู้ที่ไม่ใช่พระอรหันต์ต้องมีอกุศลเจตสิกเกิดกับจิตตามสมควร ตามส่วน (พระอนาคามี พระสกทาคามี พระโสดาบัน กัลยาณปุถุชน ปุถุชน)

โรคทางจิต/ใจเกิดตลอดเวลา เว้นพระอรหันต์เท่านั้น โรคทางจิตเพิ่มมากขึ้นเพราะไม่มีความเข้าใจพระธรรม และมีกิเลสที่สะสมมาในจิตมาก พร้อมหรือยังที่จะรับธรรมโอสถ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเหมือนแพทย์ พระธรรมเหมือนยา ผู้ป่วยที่ได้รับยาแล้วหายจากโรคทางใจ และเมื่อไม่มีโรคทางใจเลยก็ไม่ต้องเกิดมามีโรคทางกายอีก คือ สาวกผู้ฟังธรรม

กลัวโรคซึมเศร้าโรคเดียวหรือ!! เดี๋ยวนี้ก็เป็นโรค โรคประจำวันกลัวไหม!!!! กลัวโรคสุขสำราญรื่นเริงบันเทิงไหม!! มีใครกลัวบ้าง!! ไม่รู้จักโรคจริงๆ เพราะฉะนั้น ต้องเข้าใจว่าโรคมีคือโรคของจิต ใครก็รักษาไม่ได้ถ้าไม่รู้ โรคจิตคืออกุศลทุกประเภท ไม่มีใครพ้นจากโรคเลยจนกว่าจะได้มีความเข้าใจที่ถูกต้อง โรคที่น่ากลัวไม่ว่าจะเกิดชาติไหนภพไหนก็มีโรคประจำคือโรคไม่รู้ ทำให้มีโรคอื่นเพิ่มเติมอีก ต้องรักษาที่ต้นตอ โรคกายเป็นเฉพาะชาตินี้ แต่โรคจิต อกุศลทั้งหลายสะสมมานานและไม่เห็นภัยว่าโรคนี้น่ากลัวและสะสมเพิ่มอีก

ไม่มีแพทย์ไหนที่จะเหนือพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเพราะทรงรักษาได้ทุกโรค ยาที่ประเสริฐที่สุดคือความเข้าใจที่ถูกต้องที่สามารถกำจัดโรคไม่รู้ได้ จะรักษาโรคมะเร็ง โรคซึมเศร้า หรือโรคติดข้อง!!!

กราบบูชาคุณท่านอ.สุจินต์ บริหารวนเขตต์ และอนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านค่ะ