การให้ผลของบุญและบาป...ในเวลาใกล้ตาย

ขอบคุณ และขออนุโมทนาครับ

ขอบคุณ และขออนุโมทนาครับ

เรียนถามค่ะ

อะไรเป็นเหตุให้บุคคล ผู้กระทำบาปแม้เพียงครั้งเดียวในชาตินั้นๆ เมื่อใกล้ตายกลับหวนคิดถึงบาปนั้น

ขอบพระคุณค่ะ

ขอบคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุญาตสนทนากับคุณวิริยะความคิดเห็นที่ ๓ ครับ

ขณะนี้เราหวนคิดถึงการกระทำอย่างใดอย่างหนึ่งอยู่หรือไม่ครับ อะไรเป็นเหตุให้เราคิดถึงเรื่องเหล่านั้น และหากความตายมาถึงในขณะนี้ ความคิดอันนี้จะนำเราไปสู่สุขติภูมิหรือทุขติภูมิ ผมคิดว่าหากเราเข้าใจชีวิตในขณะนี้ ก็จะช่วยให้เข้าใจขณะก่อนที่ความตายจะมาถึงได้ (ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าจะเป็นเมื่อไร)

ผมเข้าใจว่า การคิดถึงสิ่งใด คิดมากหรือน้อยเพียงใด ขึ้นอยู่กับการได้สะสมเหตุที่จะทำให้คิดอย่างนั้นมาแล้ว ผู้ที่สะสมกุศลเหตุไว้มาก ก็มีโอกาสที่จะระลึกถึงกุศลกรรมได้มาก ในทางตรงกันข้าม ผู้ที่สะสมอกุศลเหตุไว้มากก็มีโอกาสที่จะระลึกถึงอกุศลกรรมได้มาก แต่อย่างไรก็ดี ธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา ซึ่งเป็นไปตามเหตุปัจจัย ในบางกรณีที่แม้ทำดีไว้มาก แต่ได้เคยทำกรรมหนัก หรือเคยทำอนันตริยกรรม กรรมเหล่านั้น ย่อมเป็นปัจจัยที่มีกำลัง ทำให้จิตก่อนตายระลึกเป็นไปในอกุศลกรรมนั้นได้ แม้เคยทำเพียงครั้งเดียว และผมเข้าใจว่าหากผู้ใดทำกรรมหนัก หรือทำอนันตริยกรรม แม้เพียงครั้งเดียว ก่อนจะตาย ก็มักหวนคิดถึงกรรมนั้นบ่อยๆ อยู่แล้วครับ

อะไรเป็นเหตุให้เราคิดถึงเรื่องเหล่านั้น และหากความตายมาถึงในขณะนี้ ความคิดอันนี้จะนำเราไปสู่สุขติภูมิหรือทุขติภูมิ ผมคิดว่าหากเราเข้าใจชีวิตในขณะนี้ ก็จะช่วยให้เข้าใจขณะก่อนที่ความตายจะมาถึงได้ (ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าจะเป็นเมื่อไร)

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุญาตเรียนเสริมความเห็นที่ ๕

แม้ความตายของปุถุชนมีคติไม่แน่นอน แต่มีข้อยกเว้น ซึ่งศึกษารายละเอียดได้จากกระทู้นี้ค่ะ...

อนันตริยกรรม

เรียน ความเห็นที่ 5

เมื่ออ่านข้อความตามกระทู้เกี่ยวกับเรื่องของการให้ผลของบุญและบาปแล้ว ความคิดแรกที่มีคือ รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมแลย ดิฉันนึกถึงคนที่ทำดี หรือพยายามทำดีมาตลอด เค้าจะรู้สึกอย่างไร ตัวดิฉันเองเมื่อตอนเด็กๆ อาจมีบ้างที่ทำปาณาติบาต พอหวนคิดถึงทีไรก็ไม่สบายใจ และตัวเองก็หาคำตอบไม่ได้ว่า ทำไมอยู่ดีๆ จึงนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มานึกถึง หลังจากที่หันมาสนใจศึกษาพระธรรม

ดิฉันเข้าใจว่า ดิฉันควรจะให้ความใส่ใจกับช่วงเวลาในขณะนี้มากกว่า แต่ในเมื่อจิตเค้าจะนึกถึงอดีตที่ทำผิดมาบ้าง บางครั้งก็ยังอดที่จะหวั่นไหวไม่ได้ พูดง่ายๆ คือ กลัวบาป กลัวกรรมน่ะค่ะ กลัวว่าตอนตายจะคิดเรื่องที่ไม่ดี

ดิฉันขอขอบคุณ คุณ K ที่ได้กรุณาร่วมสนทนา ดิฉันเองยังต้องพึงพาอาศัย ผู้รู้ในเว็บไซค์แห่งนี้ และยินดีมากที่จะรับฟังความคิดเห็นและคำแนะนำของทุกๆ ท่าน

ขออนุโมทนาในกุศลจิตค่ะ

โดยส่วนตัวแล้ว แม้ได้มีโอกาสศึกษาพระธรรมแล้ว ข้าพเจ้าก็ยังหวั่นไหวและกลัวอบายภูมิอยู่เลยเพราะ บาปที่กระทำแล้วไม่ได้มีในชาตินี้เท่านั้น แต่บาปในอดีตชาติ ในสังสารวัฏฏ์ก็ยังมี ไม่ได้สูญหายไปไหนและสามารถที่จะให้ผลได้เสมอ เมื่อมีเหตุปัจจัยที่ถึงพร้อมซึ่งไม่มีใครที่มีอำนาจเหนือเหตุปัจจัยเสียด้วย

จากการศึกษาพระธรรม ท่านสอนว่า ตราบใดที่ยังไม่บรรลุคุณธรรม เป็นพระโสดาบัน ทุคติเป็นอันหวังได้

แต่ การศึกษาพระธรรม สะสม อบรมเจริญปัญญา และความไม่ประมาทในการกระทำกุศลทุกประการ และ ละคลายอกุศลทุกประการเท่าที่จะกระทำได้ นั้น เป็นที่พึ่ง เป็นสรณะที่แท้จริงซึ่งบุญก็สะสมได้ เช่นเดียวกับบาป และ ไม่สูญหายไปไหน แม้จะต้องเกิดอีกกี่ภพกี่ชาติก็ตาม

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาทุกท่านค่ะ

ดิฉันก็ได้กระทำอกุศลกรรมหลายอย่าง และคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย สมัยก่อนที่จะศึกษาธรรม ดิฉันไม่คิดว่าอกุศลกรรมเหล่านั้นจะมีนรกรออยู่ข้างหน้า คิดไปเอง ว่าเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ คงให้ผลในปวัติกาลในภพมนุษย์

พอมาได้ศึกษาธรรมะ ได้อ่านพระไตรปิฎก ก็เข้าใจว่า ดิฉันคิดผิดเห็นผิดมาตลอด มีภพมากมายในอบายภูมิที่ไว้รองรับการให้ผลของอกุศลกรรมแม้จะเล็กๆ น้อยๆ ถึงอย่างไรก็ตาม แม้ชาติหน้าจะต้องไปเกิดในภพเหล่านั้น อย่างน้อยชาตินี้ได้พบพระธรรมแล้ว ขณะที่สำคัญที่สุดที่ต้องใส่ใจคือ ขณะนี้ เป็นขณะที่ได้ฟังธรรม ระลึกศึกษาธรรม ที่กำลังปรากฏ ตามความเป็นจริง ขณะที่ล่วงไปแล้วกลับไปแก้ไขไม่ได้ ยืดอกรับผลที่ตนกระทำอย่างแกล้วกล้า ไม่ให้เป็นอกุศลวิตกใน ขณะนี้

ขออนุโมทนาครับ

"เมื่ออ่านข้อความตามกระทู้เกี่ยวกับเรื่องของการให้ผลของบุญและบาปแล้ว ความคิดแรกที่มีคือ รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมแลย ดิฉันนึกถึงคนที่ทำดี หรือพยายามทำดีมาตลอด เค้าจะรู้สึกอย่างไร"

ธรรมะเป็นเรื่องละเอียดและลึกซึ้ง หากไม่ได้ศึกษาให้เข้าใจจริงๆ ก็จะเกิดความคิด ดังเช่นประโยคข้างต้นนี้ได้ครับ คนที่ทำดีหรือพยายามทำดีมาตลอด (เป็นตัวเราที่ทำดี แต่ไม่ได้ศึกษาพระธรรมให้เข้าใจ ก็จะเป็นการทำดีด้วยตัวตน ไม่มีความเห็นถูกว่าขณะนั้นเป็นกุศลจิต ซึ่งเป็นสภาพธรรมไม่ใช่เรา เกิดขึ้นทำกิจ) ด้วยความหวัง (โลภะ) เช่น ได้เกิดสวรรค์ หรือเกิดเป็นผู้มั่งมีศรีสุข เป็นต้น ก็เป็นการเกิดกุศลด้วยอกุศลจิต ซึ่งตามความเข้าใจของกระผม ว่าจะเป็นกุศลที่แม้เกิดขึ้นแล้ว แต่ก็มีกำลังน้อยที่จะเป็นเหตุปัจจัยให้กุศลเกิดขึ้นอีก และอย่างไรก็ตามก็เป็นกุศลในสังสารวัฏ ไม่สามารถหลุดพ้นการเวียนว่ายตายเกิดได้ จึงควรศึกษาพระธรรมให้เข้าใจ กุศลที่ประกอบด้วยปัญญาจึงจะเจริญขึ้นได้ ครับ

ขออนุโมทนา

ขออนุโมทนาครับ