เสน่ห์อินเดีย 2

ผิดคาด ... ที่พุทธคยา

โดย สาวิกา ศาสตรพงศ์

ไปอินเดียคราวนี้ได้ไปการบินไทยแทนแอร์อินเดีย รู้สึกดีใจที่ได้ใช้บริการของสายการบินแห่งชาติ ซึ่งเป็นที่รู้ว่าราคาค่าตั๋วจะแพงกว่าสายการบินอื่น วาดภาพไว้ก่อนว่า คงจะดีกว่า แต่ก็ผิดคาด และผิดหวังเล็กน้อยเพราะประเดิมด้วยเครื่องดีเลย์เพราะต้อง ซ่อมเบรก ที่วางแผนไว้ว่าจะทานอาหารกลางวันบนเครื่อง ก็ต้องรอด้วยความหิวเพราะ เลยเวลาไปมาก หลังจากเช็คอินเข้าไปนั่งคอยเตรียมขึ้นเครื่องแล้ว บางกลุ่มจะออก ไปทานข้าวข้างนอก เจ้าหน้าที่ก็ไม่อนุญาต เพราะเครื่องอาจจะซ่อมเสร็จเมื่อไรก็ได้ จึงต้องนั่งรอกันต่อไป แต่เพราะคณะประกอบด้วยผู้มีกุศลจิตมากมาย จึงมีผู้นำอาหาร มาแจกให้ผู้หิวโหยทั้งหลายพอประทังความหิวไปได้ ส่วนตัวเราเองอาหารที่นำมาติด ตัวมาด้วยสำหรับการเดินทางไกลก็อยู่ในกระเป๋าใหญ่ ไม่ได้เตรียมไว้สำหรับเครื่องดีเลย์อย่างนี้ จึงต้องอาศัยใบบุญของท่านอื่นตั้งแต่เริ่มเดินทางทีเดียว

เครื่องลงที่สนามบินคยา มองจากเครื่องบินเห็นแม่น้ำเนรัญชราแห้งผากเป็นถนนทรายคดเคี้ยวอยู่เบื้องล่าง ไม่เหมือนกับปีก่อนเลย เพราะคราวนั้นยังเห็นน้ำใสๆ ในแม่ น้ำ กัปตันประกาศว่าอุณหภูมิประมาณ 28 องศา แล้วเสื้อผ้าเครื่องหนาวจะได้ใช้ไหมนี่ ไม่เป็นไร เอาเสื้อบางๆ มาเผื่อไว้หลายตัวเหมือนกัน รู้สึกว่าตัวเองจะวุ่นวายกับเรื่อง เสื้อผ้ามากไปหน่อย ดัชนีบ่งชี้ความหนาแน่นของกิเลสปรากฏชัดเจนเหลือเกิน คงต้อง ขัดเกลาอีกหลายอสงไขยกัปป์ทีเดียว (หรือจะน้อยไป)

เมื่อถึงโรงแรมนิกโก้โลตัสที่เลือกมาอยู่เอง เพราะอยู่ใกล้พระศรีมหาโพธิ์ เดินไป เองได้ โดยไม่ต้องรอรถของบริษัททัวร์ เมื่อเห็นครั้งแรกไม่ผิดหวัง บริเวณโรงแรมกว้าง ขวางกว่าโรงแรม Royal Residency มาก มีดอกรักเร่ปลูกเป็นกลุ่มสวยงาม มีสวน กุหลาบอยู่บนเนินข้างหน้า นึกในใจว่าจะมาเดินเล่นตอนเช้ากับตอนกลางคืน เราได้ ห้องอยู่ชั้น 2 นึกว่าไม่เป็นไร แค่ชั้นเดียวเอง ขึ้นบันไดได้ เพราะไม่มีลิฟท์ ที่ไหนได้ ชั้น 2 ของอินเดีย คือ ชั้น 3 ของไทย ได้ห้องสุดท้ายของชั้น เมื่อเข้าไปในห้อง ก็ต้อง ผงะกับกลิ่นอับ เหมือนไม่ได้เปิดใช้มานาน มียุงบินอยู่มากมาย เปิดตู้เสื้อผ้าก็เห็น กางเกงแพรขาดๆ กับหมอนเก่าๆ กองอยู่ เรียกบ๋อยซึ่งยกกระเป๋ามาส่งมาเก็บไป ผิดคาด อีกแล้ว

เมื่อทุกคนเข้าโรงแรมเรียบร้อย พักผ่อนเล็กน้อย ก็เตรียมตัวไปกราบนมัสการพระบรมสารีริกธาตุที่สมาคมมหาโพธิ พวกผู้ชายใส่สูท พวกผู้หญิงก็นุ่งผ้าไทยหรือ แต่งตัวสุภาพสวยงาม ส่วนเราเตรียมแต่งตัวสวยแต่เช้าจากบ้าน (ตามความเข้าใจของตนเอง) เลยไม่ต้องเปลี่ยน เมื่อถึงสมาคมมหาโพธิ เห็นท่านอาจารย์นั่งอยู่บนเวที เตรียมบรรยายธรรม ในชัยยะศรีวิหาร ท่านอาจารย์ชี้แจงว่า พระคุณเจ้าท่านจัดให้นั่ง อย่างนี้ในการสนทนาธรรม เพื่อเจริญกุศลแสดงความเคารพต่อพระบรมสารีริกธาตุ มี พวกเรานั่งคอยฟังอยู่เต็มวิหาร ขณะที่อีกกลุ่มหนึ่งนำแผ่นทองคำจารึกชื่อมูลนิธิศึกษา และเผยแพร่พระพุทธศาสนาไปติดไว้ที่ผอบเจดีย์ทั้ง 3 องค์ เพื่อเป็นประวัติศาสตร์ให้ อนุชนรุ่นหลังทราบความเป็นมาของผอบเจดีย์ และอีกกลุ่มหนึ่งได้จัดดอกไม้ที่นำมา จากกรุงเทพ

ท่านอาจารย์แสดงธรรมบนเวที ในระหว่างนั้นไฟฟ้าก็ดับเป็นระยะๆ คุณสุวัฒได้ บอกว่าไฟของรัฐบาลเป็นอย่างนี้เอง ในช่วงพลบค่ำอย่างนี้ยุงบินเต็มไปหมด เป็น ธรรมชาติดีจริงๆ ท่านอาจารย์พูดธรรมได้จับใจเช่นเคย แต่ก็ไม่สามารถจำมาเล่าได้ เสียดายที่ความจำเรื่องธรรมสั้นมาก เรื่องอื่นๆ จำได้หมด โดยเฉพาะเรื่องอกุศล ใคร เขาพูดให้เจ็บใจ ดูถูกดูหมิ่น ผ่านไปหลายปีแล้ว ก็ยังจำได้ทั้งกิริยาท่าทางและคำพูด แต่เรื่องสำคัญอย่างธรรม จำไม่ค่อยได้ ส่องให้เห็นว่า จริงๆ แล้วไม่คิดว่าธรรมสำคัญ จึง ไม่ให้ความสำคัญเหมือนอย่างที่หวังจะให้เป็น ถึงต้องเกิดแล้วเกิดอีก ทุกข์แล้วทุกข์ อีก อยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ

เมื่อถึงเวลาอันสมควร ท่านอาจารย์ก็เดินข้ามถนน นำไปที่พระเจดีย์พระศรีมหาโพธิ์ เพื่อเวียนเทียน วันพรุ่งนี้จะมีพิธีถือศีล ๕ ของชาวเกาหลี (Ceremony of Observing 5 Precepts by Korea) มีธงติดทั่วไปหมด ผู้คนก็เนืองแน่นทั่วบริเวณทางเข้าพระศรีมหาโพธิ์ เมื่อเดินเข้าไปได้ยินเสียงสวดมนต์ภาษาบาลีสำเนียงไทย สำเนียงศรีลังกา สำเนียงจีน ผิดคาดอีกเช่นเคย เพราะคราวก่อนเงียบสงบประทับใจมาก ก็เวลา ผ่านไปตั้งปีกว่า จะให้เหมือนเดิมได้อย่างไร แม้แต่ขณะเดียวที่ผ่านไปก็ไม่เหมือนกับ ขณะต่อไปแล้ว แต่ละขณะจะไม่กลับมาอีกเลยในสังสารวัฏฎ์ แล้วจะให้เหมือนเดิมได้ อย่างไร จำไม่ได้อีกแล้วหรือ ฟังซ้ำแล้วซ้ำอีก ก็ยังจำไม่ได้อยู่นั่นเอง ก็เพราะยังไม่ ประจักษ์นั่นเอง เป็นเพียงสัญญาความจำ ยังไม่ใช่ปัญญา ความเข้าใจลักษณะของ สภาพธรรมที่ปรากฏ จึงสมหวังผิดหวังเพราะตั้งความหวังอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ

เราดีใจมากที่ได้ต่อเทียนจากท่านอาจารย์ นึกอธิษฐานในใจว่า ขอให้มีความเข้าใจธรรมอย่างที่ท่านอาจารย์เข้าใจด้วยเถิด (ขออีกแล้ว) เมื่อเริ่มต้นเดินเวียนเทียน มีชาว ศรีลังกาเดินสวนทางออกมาเป็นแถวทั้งผู้หญิงผู้ชาย ผู้ชายที่เดินนำหน้า เอามือมาจับ ประทีปโคมไฟที่เรานำมาจากเมืองไทย พร้อมกับพูดคำอะไรที่ฟังไม่ทัน คิดในใจว่า นี่ จะดึงไปจากมือเลยหรือ ตกใจจนยืนนิ่ง ที่คิดว่าจะดึงมือกลับมา ก็ไม่ได้ทำ ซึ่งก็โชคดี มากที่ไม่ทำกิริยาอย่างนั้น เพราะผู้หญิงคนถัดมาก็เอามือมาจับ แล้วพูดว่า “สาธุการ” อ้อ นึกออกแล้ว ที่ศรีลังกา เมื่อเขาจะอนุโมทนา ก็พูดว่า “สาธุการ สาธุการ” ดูซิ ประสบการณ์ชีวิตที่ต่างกัน ทำให้ความคิดนึกต่างกัน เราคิดว่า เขาเห็นโคมไฟสวย จะ มาแย่งเอาจากมือ แต่เขาคิดว่า อนุโมทนาที่นำโคมสวยมาเวียนเทียนบูชาพระรัตนตรัย ดูซิ ความคิดของเรากับของเขาสวนทางกันเหมือนกิริยาที่เดินเข้า และเดินออกจาก พระมหาเจดีย์เลย กว่าความคิดจะตรงกันก็ใช้เวลาอยู่หลายวินาทีเหมือนกัน เมื่อความ คิดตรงกัน ทั้งเราทั้งเขาก็เกิดกุศลจิตร่วมกัน หยุดยืนให้เขาสาธุการจนครบทุกคน เป็นภาพที่สวยงามมาก คนต่างเชื้อชาติ ต่างภาษา แต่มีศรัทธาในพระศาสดาองค์เดียว กัน ต่างถ่ายทอดกุศลจิตที่ได้แสดงความเคารพนอบน้อมต่อพระพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้นด้วยกัน

เวียนเทียนเสร็จ ต่างก็กลับโรงแรมไม่ได้สนทนาธรรม ซึ่งดูแล้ว ผู้คนคับคั่งอย่าง นี้ คงจะไม่มีที่ว่างพอที่จะนั่งสนทนาธรรม หลายคนหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรัง เพราะ ต้องหอบประทีปโคมไฟกลับ และหลายคนวิ่งกลับไปเอาเสื้อหนาวมาเตรียมไว้ เนื่อง จากผู้มีประสบการณ์จากปีที่แล้วบอกว่า พอพระอาทิตย์ตก อากาศก็จะหนาวมาก แต่ที่ ไหนได้ เดินหน้ามันเยิ้ม เพราะใส่เสื้อมากเกินไป ผิดคาดไหมละคะ