วิบากจิตไม่สามารถจะเป็นเหตุให้วิบากข้างหน้าเกิด

เมื่อโวฏฐัพพนวิถีจิตซึ่งเป็นกิริยาจิตดับไปแล้ว จะเห็นได้ว่า วิถีตั้งแต่ปัญจทวาราวัชชนะจนถึงโวฏฐัพพนะนั้นเป็นเพียงวิบากและกิริยา ซึ่งที่จริงแล้วก็ไม่น่าจะมีความสำคัญอะไร เพราะวิบากจิตก็เกิดขึ้นเพราะกรรม ซึ่งได้เหตุได้ปัจจัยพร้อมที่จะเกิดขึ้นก็เกิด แต่วิบากจิตนั้นไม่สามารถที่จะเป็นเหตุให้วิบากข้างหน้าเกิด

เพราะฉะนั้นที่ท่านผู้ฟังมีการเห็นสิ่งที่น่าพอใจและไม่น่าพอใจ ก็เพียงชั่วขณะหนึ่งขณะเท่านั้นเอง แล้วก็การเห็นชั่วขณะหนึ่ง ๆ  ไม่เป็นปัจจัยที่จะให้เกิดวิบากข้างหน้าอีก เพราะเหตุว่าขณะเห็นเป็นวิบาก ซึ่งเป็นผลของกรรมในอดีต เพราะฉะนั้นวิบากทั้งหลายไม่ใช่เหตุ ที่จะให้เกิดวิบากอีกข้างหน้า

เพราะฉะนั้นก็ไม่มีความสำคัญอะไร เพราะรู้อยู่ว่า ไม่ว่าจะเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รู้สิ่งที่กระทบสัมผัสทางกาย ดีบ้าง ไม่ดีบ้าง ก็เป็นเพียงผลของอดีตกรรมที่ได้กระทำแล้ว แต่ไม่ใช่เหตุที่จะให้เกิดผลอีกข้างหน้า