มีความเห็นถูกตั้งแต่ขั้นการฟัง เข้าใจสิ่งที่มี ที่ปรากฏ
ผู้ฟัง อยากจะเรียนถามท่านอาจารย์เรื่องความเห็นผิดกับความเห็นถูก
ท่านอาจารย์ คุณสุกัญญาต้องทราบความต่างของปุถุชนกับพระอริยบุคคล ต่างกันที่ปัญญา ก่อนที่จะเป็นพระอริยบุคคล ก็มีความไม่รู้ และมีความยึดถือสภาพธรรมว่าเป็นตัวตน แต่สำหรับพระอริยบุคคล ไม่ใช่อยู่ดีๆ ก็ไปเป็นพระอริยบุคคลได้ แต่มีความเห็นถูกตั้งแต่ขั้นการฟัง ฟังแล้วก็เข้าใจว่า สิ่งที่กำลังได้ยินได้ฟังมีจริงๆ ในขณะนี้ หรือไม่ แล้วก็เป็นความจริงอย่างที่ได้ยินได้ฟัง หรือไม่ นี่เป็นขั้นต้น เพราะฉะนั้นความเข้าใจ ไม่ใช่อยู่ดีๆ ไม่มีความรู้ความเข้าใจเรื่องสภาพธรรมเลย แล้วก็จะหมดกิเลส หมดความเห็นผิด ไม่มีความเห็นผิดอีกเลย เป็นพระโสดาบัน เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลย ฉะนั้นจะเห็นได้ว่า แม้สิ่งที่มีจริง การฟังก็ต้องฟังด้วยการค่อยๆ เข้าใจว่า สิ่งที่มี มีลักษณะที่แท้จริงเป็นอย่างที่ได้ยินได้ฟัง หรือไม่ ไม่ใช่ฟังแล้ว ไม่เข้าใจสิ่งที่กำลังปรากฏ ทั้งๆ ที่สิ่งที่กำลังปรากฏก็มีอยู่ตลอดเวลา แต่ก่อนนี้ไม่เคยฟัง จึงไม่เข้าใจ แต่เมื่อได้ฟังแล้ว ไม่ใช่เข้าใจอย่างอื่นเลย เข้าใจสิ่งที่มี ที่ไม่เคยเข้าใจถูก ไม่เคยเห็นถูกนั่นเอง
เพราะฉะนั้น วันหนึ่งๆ เมื่อเกิดมาแล้วก็ไม่พ้นจากเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รู้สิ่งที่กระทบสัมผัส คิดนึก แต่ไม่รู้เลยว่า เป็นธรรมะซึ่งเกิดแล้วดับสืบต่ออย่างเร็วมาก จนกระทั่งไม่ปรากฏการเกิดขึ้น และดับไป ทำให้เหมือนกับสิ่งที่หลอกลวงว่า สิ่งนั้นเกิด และเที่ยง เป็นสิ่งหนึ่งสิ่งใด ถ้าสามารถเข้าใจจริงๆ ถึงลักษณะของสภาพธรรมที่ปรากฏได้แต่ละทางเพราะเกิดแล้วดับสืบต่อ ก็จะทำให้เห็นตามความเป็นจริงว่า ที่เข้าใจว่าเป็นสิ่งที่เที่ยง ไม่มีอะไรเที่ยงเลย ทุกอย่างเกิดแล้วก็ดับ แต่กว่าจะรู้ความจริงอย่างนี้ ต้องอาศัยการเข้าใจขึ้นในสิ่งที่ได้ยินได้ฟังว่า กำลังฟังเรื่องสิ่งที่มี ปรากฏเดี๋ยวนี้ แต่ไม่เคยรู้ว่าเป็นธรรมะ
ที่มา ...