ที่พึ่ง คือ พระรัตนตรัย

ด้วยพระกรุณาคุณของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ทำให้กุศลเจริญขึ้นได้ และอกุศลค่อยๆ ลดลงไปได้ จากความเข้าใจธรรม ดังนั้น ที่พึ่งที่แท้จริง คือ พระรัตนตรัย พระพุทธรัตนะ พระธัมมรัตนะ พระสังฆรัตนะ ทำให้ผู้นั้นได้เข้าใจความเป็นไปของจิต ตั้งแต่อดีตในสังสารวัฏฏ์จนถึงขณะนี้ และต่อไป ด้วยการเป็นผู้มี ภาวนาทิฏฐานชีวิตัง คือ มีชีวิตสุจริตที่มั่นคงในการอบรมปัญญา กว่าจะถึงวันนี้ได้ เราก็ต้องฟัง และไม่ใช่เราที่สามารถทำอะไรได้ แต่จากปัญญาที่ได้เข้าใจธรรม ก็จะเห็นจริงว่า โลกมีปรากฏเป็นเรื่องราวต่างๆ เพราะจิตเกิดขึ้นเท่านั้นเอง แล้วก็ดับไปแต่ละขณะ แล้วก็เป็นจิตประเภทต่างๆ

พื้นฐานพระอภิธรรม ตอนที่ 430

ไม่มีเรา แต่มีอะไร

ไม่รู้ความจริง จึงยึดถือว่าเป็นเรา

ไม่รีบร้อน ค่อยๆ เข้าใจขึ้น

การฟังธรรม ต้องละเอียด

“รู้แจ้ง” เป็นลักษณะของจิต

การละเป็นหน้าที่ของปัญญา

ไม่มีการให้ใครไปทำอะไรทั้งสิ้น

ไม่เคยจำมาเลย จะคิดได้ไหม

คิดเป็นชั่วขณะที่จำ

สะสมอกุศลแล้วมากมายเท่าไร

โลกไม่ปรากฏขณะที่เป็นภวังค์

กรรมทำให้รูปเกิดทุกอนุขณะของจิต

@ พระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งแท้จริง