ขณะเมื่อกี้นี้และเดี๋ยวนี้เหมือนฝัน

ไม่สละความเป็นเรา

จิตเป็นสภาพรู้ที่เป็นใหญ่ เป็นประธาน

ส่วนเจตสิกเป็นธาตุรู้ ที่เกิดกับจิต โลภะเป็นเจตสิกอย่างหนึ่ง ที่เป็นความติดข้อง ความไม่พอ ความไม่สละ โดยเฉพาะความไม่สละความเป็นเรา

ละความไม่รู้ด้วยความรู้

อวิชชาคือความไม่รู้ในสิ่งที่ปรากฏ
ขณะนี้ ซึ่งจะละอวิชชาได้ด้วยวิชชา คือ ปัญญาที่ความเข้าใจความจริง
เดี๋ยวนี้ ซึ่งจะมีปัญญาได้
ก็ต้องอาศัยพระธรรม
ที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า
ทรงแสดงจากการที่ทรงตรัสรู้
สภาพธรรมตามความเป็นจริง

จะไม่ให้ติดข้องได้ไหม

แม้จะมีความเข้าใจถูกขั้นการฟังธรรมว่า ความติดข้องเป็นธรรม ไม่ใช่เรา แต่เมื่อยังมีเหตุปัจจัยก็เกิดความติดข้องเป็นธรรมดา จึงเป็นเพียงการสะสมความรู้ให้ค่อยๆ เพิ่มขึ้นจนกว่าจะรู้ความจริงว่า ไม่ว่าจะสิ่งที่เป็นที่รักที่ผูกพันมากแค่ไหน ก็จากกันเท่านั้นเอง

เพียรผิดหรือเพียรถูก

พระธรรมเป็นประโยชน์
เพื่อความเพียรที่ถูกต้อง ไม่ใช่เพื่อความเพียรผิด ปฏิบัติผิด
ซึ่งไม่ได้มีความเข้าใจอะไรเลย ดังนั้นจึงควรอนุเคราะห์กันให้มีความเข้าใจและความเพียรที่ถูกต้องด้วยพระธรรม

เก็บกิเลสหรือเก็บปัญญา

จิตเป็นสภาพรู้ที่มีการสะสมทั้งสิ่งที่ดีและกิเลส แต่ส่วนใหญ่สะสมเก็บกิเลสไว้ในจิตมากกว่ามาก

จึงควรเจริญกุศลและปัญญา ซึ่งจะสะสมไว้ในจิต และเป็นไปเพื่อ
ละคลายดับกิเลสต่อไป

ผู้ชนะวิบากคือ พระอรหันต์ เมื่อปรินิพพานแล้ว ไม่ต้องรับวิบากใดๆ อีกเลย

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์ ด้วยความเคารพยิ่ง

ยินดีในกุศลจิตครับ