ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๐๗๙

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ขออนุญาตแบ่งปันข้อความธรรม (ปันธรรม) ที่ได้จากการฟังพระธรรมจากท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ในแต่ละครั้ง รวบรวมเป็นธรรมเตือนใจสั้นๆ เหมาะสำหรับผู้ที่มีเวลาน้อย เพื่อศึกษาและพิจารณาร่วมกัน เพื่อความเข้าใจธรรม (ปัญญ์ธรรม) ตามความเป็นจริง ถึงแม้ว่าจะเป็นข้อความที่สั้น แต่ก็มีอรรถที่สมบูรณ์อยู่ในตัว ควรค่าแก่การพิจารณาอย่างยิ่ง ดังนี้

[ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๗๙]

--- ธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา ถ้าบังคับได้เป็นอัตตา พระผู้มีพระภาคก็คงจะทรง บังคับให้ทุกคนหมดกิเลส ไม่มีการล่วงศีลเลย แต่เพราะเหตุว่าสภาพธรรมทั้งหลาย เป็นอนัตตา บังคับบัญชาไม่ได้ จึงได้ทรงแสดงคุณและโทษของธรรมทั้งหลายตาม ความเป็นจริง ให้ผู้ศึกษาได้พิจารณา แล้วก็อบรมเจริญธรรมฝ่ายกุศลให้ยิ่งขึ้นเท่าที่ สติปัญญาสามารถที่จะกระทำได้ ตามระดับขั้นของแต่ละบุคคล

--- ขณะใดก็ตามที่สติไม่เกิดขึ้นระลึกรู้ลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ ขณะ นั้นก็เป็นความเมา แต่ว่าเมาด้วยกิเลส คือ โลภะ โทสะ โมหะ, เมาด้วยโลภะ เมาด้วยโทสะ เมาด้วยโมหะ มีเป็นประจำอยู่แล้ว แต่บางท่านก็ยังเพิ่มการที่จะดื่มสุรา ให้เมายิ่งขึ้น ถึงกับขาดสัมปชัญญะที่จะระลึกรู้ลักษณะของสภาพธรรมที่ปรากฏ อวิชชามีเป็นพื้นอยู่ในจิต แต่ว่าปัญญา เป็นธรรมที่จะต้องอบรมสะสมให้เกิด ขึ้นทีละเล็กทีละน้อย ไม่มีใครสามารถที่จะบังคับให้ปัญญาเกิดมากๆ ตามความ ต้องการได้

--- ตราบใดที่ยังมีความเห็นผิดอยู่ อกุศลธรรมอันลามกมิใช่น้อย ก็ย่อมเกิดขึ้น เพราะความเห็นผิดเป็นปัจจัย

--- ถ้าข้อปฏิบัตินั้นผิด คลาดเคลื่อน ไม่สามารถที่จะดับกิเลสได้ อกุศลธรรมก็ย่อม เจริญ สิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ ก็ย่อมเกิดมากขึ้น

--- ถ้ามีความเห็นผิดเสียแล้ว การชักชวนหรือคำพูดที่ผิดก็ย่อมเกิดขึ้น ทำให้บุคคล อื่นประพฤติปฏิบัติตามในสิ่งที่ผิดไปด้วย แต่ว่าความเห็นชอบ เป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ กุศลธรรมมิใช่น้อยย่อมถึงความเจริญคล้อยตามความเห็นชอบ

--- สำหรับเรื่องของชีวิตของแต่ละบุคคล โดยเฉพาะชีวิตของมนุษย์เป็นชีวิตที่เล็ก น้อย และสั้นมาก เมื่อเป็นชีวิตที่สั้นและเล็กน้อย ก็ควรจะหาประโยชน์จากชีวิตนี้ให้ มากที่สุดที่จะมากได้ และที่จะเป็นชีวิตที่มีค่าได้ ก็ด้วยการเจริญกุศล ขัดเกลาเพื่อ การดับกิเลสเป็นสมุจเฉท (ถอนขึ้นได้อย่างเด็ดขาด)

ถ้าจะเข้าใจความเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ต้องศึกษาพระธรรม ฟังพระธรรม

ไม่ประมาทในพระธรรมที่ได้ยินได้ฟัง แต่ละคำ

เรามีความรู้สึกว่า เป็นคนนั้นคนนี้ที่มีพฤติกรรมต่างๆ แต่แท้ที่จริงแล้วก็คือ

จิตเกิดขึ้นทีละขณะ

ขณะใดที่กุศลจิตเกิด ขณะนั้นไม่เป็นอกุศล

ที่เคยเป็นเรา แท้ที่จริง ก็คือ จิต เจตสิก รูป เท่านั้น

ไม่มีใครสามารถออกจากสังสารวัฏฏ์ได้ ด้วยความอยาก

ไม่ว่าจะเป็นธรรมจากข้อความไหน พระสูตรไหน ก็เพื่อเข้าใจธรรม ซึ่งเป็นชีวิต

ประจำวัน โดยไม่ได้อยู่ในตำรา

เห็นช้าง เห็นปลวก เห็นนก เห็นตั๊กแตน แล้ว เราไม่มีสิทธิ์เป็นหรือ

ตราบใดที่ยังไม่ใช่พระอริยบุคคล?

เวลาที่มีประโยชน์ คือ ขณะที่ได้เข้าใจพระธรรม ฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรม

ก็เพื่อความเข้าใจถูกเห็นถูก ขัดเกลาความไม่รู้ ละคลายการยึดถือสภาพธรรมว่า

เป็นตัวตน สัตว์ บุคคล

ขณะนี้มีจิตเกิดดับสืบต่อกันอยู่ตลอดเวลานับไม่ถ้วน จะรู้หรือไม่รู้ก็ตาม ความจริง

เป็นอย่างนี้

คำใดที่เป็นคำจริง (วาจาสัจจะ) สามารถรู้แจ้งได้ เข้าใจได้ ที่สำคัญต้องไม่ขาด

การอบรมด้วยการฟัง ด้วยการศึกษาด้วยความละเอียดรอบคอบ

อารมณ์ คือ สิ่งที่จิตรู้ ไม่ใช่สิ่งที่จะมีอิทธิพลใดๆ ทั้งสิ้น ที่เกิดความ

หวั่นไหวไป ก็เป็นเพราะกิเลสที่ตนเองสะสมมาอยู่ในจิต

ไตร่ตรองในสิ่งที่ได้ยินได้ฟังให้เข้าใจยิ่งขึ้น

ถ้ามีความเห็นถูกแล้ว จะไปสู่อกุศลได้ไหม?

ตั้งตนไว้ชอบ คือ เริ่มเห็นประโยชน์ของการได้เข้าใจความจริง

วิบากทั้งหมด มาจากกรรมที่ได้กระทำแล้วทั้งสิ้น

ต่างคนต่างคิด ต่างคนต่างชอบ ตามการะสะสม

เห็นโทษของอกุศล ตามกำลังของปัญญา ที่มีการฟังพระธรรม ศึกษา

พระธรรมก็เพราะเห็นโทษของความไม่รู้

พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์เป็นไปเพื่อการไม่ทำบาปทั้งสิ้น

เพื่อยังกุศลให้ถึงพร้อม เพื่อชำระจิตของตนให้ผ่องใส

พระพุทธศาสนา เป็นเรื่องของปัญญาตั้งแต่ต้นจนจบ โดยตลอด จนออก

จากสังสารวัฏฏ์

ขอเชิญคลิกอ่านย้อนหลังครั้งที่ ๗๘ ได้ที่นี่ครับ

ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๗๘

...กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่งและขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...