สวัสดีฮานอย 6

9 พ.ย.55

วันนี้ตื่นแต่เช้า เพื่อเดินไปโรงแรมดรากอนเอง ไม่นั่งรถ หลังจากดูเส้นทางมาแล้ว

4 วัน เดินผ่านโรงแรม Intercontinental ที่ท่านจักรกฤษณ์กับคุณแอ๋วมาพัก เห็นทิว- ทัศน์ทะเลสาบสวยงาม บ้านเรือนริมทะเลสาบก็น่าดู ปลูกดอกไม้กันออกดอกหลากสี รวมทั้งปลูกผักสวนครัวริมทางด้วย เดินมาประมาณ 20 นาทีก็ถึงโรงแรมดรากอน ทันสนทนาธรรมตอน 9:00 น. พอดี

... ถาม ความเกี่ยวข้องระหว่างความติดข้องกับสัญญา
อ. สัญญาเจตสิกเกิดกับจิตทุกดวง ขณะที่จิตรู้อารมณ์ เจตสิกก็ทำกิจต่างๆ พร้อมกับจิต ไม่ว่าจะเป็นกุศลจิตหรืออกุศลจิต... ... มีนิมิต เพราะสภาพธรรมไม่ได้เกิดดับเพียงขณะเดียว แต่เกิดดับสืบต่อเนื่องอย่างรวดเร็ว นับขณะไม่ได้ จึงเกิดเป็น รูปนิมิต เวทนานิมิต สัญญานิมิต สังขารนิมิต และวิญญาณนิมิต ปรากฏแก่จิต...

... อาจารย์เตือนให้รู้ว่า ทุกครั้งที่เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มส รู้สิ่งที่กระทบสัมผัส คิดนึกเพราะมีจิต ไม่ใช่เรา...
ฟังแล้วจำได้แค่นี้ค่ะ เพราะเหนื่อยล้าจากการเดินออกกำลัง พอมานั่งฟัง เลยง่วงอีกตามเคย

ถ่ายภาพร่วมกันที่โรงแรมดรากอน หลังสนทนาธรรมภาคเช้าวันสุดท้ายที่ฮานอย

หลังทานอาหารไทยที่ร้านเวียดนามแล้ว บางกลุ่มก็ไปซื้อของ แต่พวกเรา คือ เรา และน้องเบน ขอเจริญกุศลด้วยการนวดให้ท่านอาจารย์ แม้ไม่ใช่มืออาชีพ แต่ใจเต็มร้อย ที่จะช่วยสนับสนุนให้ท่านอาจารย์หายเมื่อยล้า จากการนั่งพูด ยืนพูดธรรม ตลอดเวลา 6 วัน แต่ท่านบอกว่าไม่เหนื่อย เมื่อเห็นคนในวัยหนุ่มสาวสนใจธรรมอย่างจริงจัง และเข้าใจด้วย

ฟังธรรมอีกครั้งตอน 4:45 น. ท่านอาจารย์บรรยายถึงจิตประเภทต่างๆ ฟังรู้เรื่องดี แต่ลืมแว่นตาไว้ที่โรงแรม จึงไม่สามารถบันทึกไว้ได้ มีอุปสรรคเสมอ ทำให้นึกขึ้นได้ว่า ที่บอกว่า ฟังธรรมมาเกือบ 30 ปีแล้วนั้น จริงๆ แล้ว ฟังด้วยดีไม่ถึง 1 วัน วันนี้จึงขอบรรยายด้วยภาพแทนนะคะ เพราะต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเดินทางไปอ่าวฮาลอง และนอนในเรือ หลังจากนั้นก็เดินทางไปซาปา นอนในรถไฟ คงไม่ได้รายงานสดอีก จนกว่าจะมีwifi

ถ่ายรูปร่วมกันหลังจบสนทนาธรรม 6 วันในฮานอย

สนทนาธรรมจบ ตอนทุ่มตรง น้องๆ เวียดนาม มอบของที่ระลึกให้ท่่านอาจารย์ และพวกเรา ขอบคุณร่ำลา และถ่ายรูปร่วมกัน บางคนจะมาสนทนาธรรมต่อที่เมืองไทยในเดือนมกราคมปีหน้า ขออนุโมทนาที่สนใจ และเข้าใจพระธรรม ที่พระผู้มีพระภาคมอบไว้ให้เป็นมรดกอันลำค่า สาธุ สาธุ สาธุ ในการสนทนาธรรมในห้องประชุมที่สวยงามของโรงแรมดรากอน เพราะกุศลจิตของน้องเบญจวรรณที่มีศรัทธาเห็นว่า ห้องประชุมเดิมแออัดและไม่สะดวกสบาย จึงขอเป็นเจ้าภาพค่าเช่าสถานที่ เพราะท่านอาจารย์บอกว่า ผู้จัดชาวเวียดนามอยู่ในวัยหนุ่มสาว คงจัดได้ตามความสามารถ เมื่อมีผู้ทราบข่าว ก็ร่วมกันหลายคน เช่น ท่านจักรกฤษณ์บริจาคตั้ง 2,500,000 ด่อม มากเกินไปเป็นล้าน ต้องเอาไปคืน เดี๋ยวจะได้บุญมากกว่าคนอื่น พวกเราที่เหลือ คือ น้องเบน หมอวิภากร และเราบริจาคคนละ 100 ดอลลาร์ ส่วนที่เหลือคุณจอนและซาร่าห์จะจัดการเอง เล่าให้อนุโมทนาค่ะ (บางขณะก็อยากจะอวดเหมือนกัน เพราะมีชื่อตัวเองด้วย จิตเกิดดับ รวดเร็วเช่นนี้ แต่ก็ลืมอีกแล้วว่า จะอวดหรือไม่ ก็เป็นธรรมอย่างหนึ่ง)