พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒  หน้าที่  ๔๑๓

สมัยนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จลุกขึ้นในเวลาใกล้รุ่งแห่งราตรีเสด็จจงกรมอยู่ในที่แจ้ง พระองค์ได้ทอดพระเนตรเห็นอนาถบิณฑิกคฤหบดีผู้มาแต่ไกล  ครั้นแล้วเสด็จลงจากที่จงกรมประทับนั่งบนอาสนะที่ปูลาดไว้ ครั้นแล้วได้ตรัสเรียกอนาบิณฑิกคฤหบดีว่า  มานี่เถิด สุทัตตะ.  ครั้งนั้นแล อนาถบิณฑิกคฤหบดีคิดว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทักเราโดยชื่อ จึงหมอบลงแทบพระบาทของพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยเศียรเกล้า ในที่นั้นเอง  แล้วกราบทูลว่า  ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้เจริญ พระองค์ประทับอยู่เป็นสุขหรือพระเจ้าข้า?

[๘๓๑]  พระผู้มีพระภาคเจ้าตอบว่า พราหมณ์ ผู้ดับกิเลสเสียได้แล้วไม่ติด อยู่ในกามทั้งหลาย เป็นผู้เย็น ปราศจาก อุปธิ ย่อมเป็นสุขเสมอไป ผู้ที่ตัดตัณหา เครื่องเกี่ยวข้องได้หมดแล้ว กำจัดความ กระวนกระวายในใจเสียได้ เป็นผู้สงบอยู่ เป็นสุข เพราะถึงสันติด้วยใจ.