อินเดีย ...อีกแล้ว8

ส่งข้อสอบไล่

ไปอินเดียมาแล้ว ๕ ครั้ง จึงรู้สึกคุ้นเคยและเห็นอกุศลของตัวเองมากขึ้น ทุกครั้งที่ไป มีความรู้สึกรังเกียจความสกปรกรกรุงรังของสถานที่และผู้คน ทำไมนะรัฐบาลอินเดียถึงไม่รู้จักรณรงค์ให้คนอินเดียรู้จักใช้ห้องน้ำ ทิ้งขยะให้เป็นที่เป็นทาง ไม่บ้วนน้ำหมาก น้ำลายตามถนนหนทาง รักษาความสะอาดอาคารบ้านเรือนให้สวยงามเรียบร้อยลืมตัวไป คิดว่า เราเป็นมหารานีมหาราชาอย่างที่พวกอยากได้เงินยกย่อง พวกเขาถึง จะต้องเตรียมจัดทำความสะอาด จัดระเบียบสังคมให้เรียบร้อยอย่างที่ต้องการเพื่อต้อนรับเรา เราไปเยือนบ้านเขานานๆ ครั้ง ทำไมถึงจะไปกะเกณฑ์ให้ถูกใจตัวเอง เขาเป็นอย่างนี้มานานหลายพันปี เราไปบ้านเขา ก็ต้องยอมรับอย่างที่เขาเป็น และทำตัวเองให้กลมกลืมเพื่อท่องเที่ยวอย่างผู้ศึกษาประเพณี และวัฒนธรรมที่แตกต่าง เรามักจะก้าวก่ายกับเรื่องของคนอื่นด้วยความเคยชินที่อยากให้คนอื่นเป็นกุศล แต่ลืมมองตัวเองว่าเป็นกุศลหรืออกุศลเสมอ

เมื่อเดินทางตะลอนไปในรถตู้ ๑ คัน และรถบัส ๑ คัน เป็นเวลาหลายวันจากพุทธคยาไปราชคฤห์ จากราชคฤห์ไปนาลันทา ไปนอนที่เมืองปัฏนะ ชมไวสาลี นอนที่กุสินารา เข้าเนปาล ไปนอนลุมพินี จากลุมพินีไปสาวัตถี จากสาวัตถี ผ่านเมืองอโยธยาถึงสารนาถ ผ่านเมืองใหญ่เมืองน้อย ตลาดเล็กตลาดใหญ่ ทุ่งนาและไร่อ้อย แม่น้ำน้อยใหญ่ กระบวนรถสิบล้อ ม้า วัว แกะ อู๊ด ที่ใช้ถนนร่วมกัน ก็ต้องยอมรับความจริงว่าอินเดียก็ต้องเป็นอย่างนี้ เพราะมีผู้คนมากมายที่ยังนอนริมถนน บางคนฐานะดีหน่อยก็นอนบนรถที่เข็นขายของ ที่เราคิดเอาเองว่า ตอนกลางวันเป็นร้านขายของ กลางคืนก็เป็นที่นอน แล้วจะให้เขาทำห้องสุขา ก็เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพราะแม้แต่บ้านที่จำเป็นกว่าก็ยังไม่มี ส่วนเรื่องความสะอาดนั้นก็เป็นไปไม่ได้อีก เพราะมีผู้คนมากมายไม่มีน้ำดื่มน้ำใช้ แล้วจะคอยมาล้างบ้านช่องให้สะอาดได้อย่างไร ก็ต้องเป็นอย่างนี้ แต่ก็ดีกว่าเดิมมาก (เมื่อ ๒๐ กว่าปีก่อนเมื่อไปครั้งแรก ตอนนั้นตกใจแทบสลบเมื่อเข้าห้องน้ำที่สนามบินกัลกัตตาพบว่าสกปรกที่สุด เพราะคนอินเดียวรรณะสูงจะไม่ล้างห้องน้ำเอง ต้องมีจัณฑาลมาราดน้ำให้ ซึ่งหลายครั้งๆ จึงจะราดน้ำทั้งถังไปบนพื้นทีหนึ่งแทนที่จะสะอาด กลับทำให้กระจัดกระจายมากขึ้น นึกภาพออกไหมคะ) ถนนก็ดีขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย ระบบไฟฟ้าก็ไม่ดับบ่อยเหมือนเมื่อก่อน ขอทานก็เป็นระเบียบขึ้นทุกอย่างดีขึ้นจนเห็นได้ ทุกคนที่ร่วมเดินทางไปด้วยกันก็เตรียมพร้อมที่จะพบกับความไม่สะดวกสบาย ทุกคนพร้อมทำกุศล มีเสบียงเตรียมไปแจกกันจนเหลือเฟือ ไม่ว่าใครจะเอ่ยว่าขาดอะไร ก็จะมีผู้เตรียมมาเผื่อเสมอ ใครเจ็บป่วย ปวดเมื่อยก็มีหมอนวดหลายคน หลายแบบ มาช่วยนวดผ่อนคลายความเมื่อยล้า อยากถ่ายรูปก็มีตากล้องมืออาชีพและสมัครเล่น ใจกุศลหลายท่านคอยถ่ายให้ตลอดเวลา

การเดินทางครั้งนี้แม้ว่าจะลำบากกายบ้าง กับการต้องใช้เวลาส่วนใหญ่ขโยเขยกอยู่ในรถ แต่ก็ได้เห็นอินเดียอย่างทั่วถึงทั้งในยามพระอาทิตย์ขึ้น พระอาทิตย์ตก ท่ามกลางแสงแดดแผดเผา กลางสายจันทร์นวลตา ในม่านหมอก และลมฝุ่น แต่ไม่มีอะไรในโลกที่จะได้มาเปล่าๆ จึงต้องแลกกับอาการปวดหลังและเท้าบวม เพราะนั่งรถบนทางขรุขระนาน บางวันกว่าจะถึงโรงแรม ๔ ทุ่ม (เด็กปัญญาอ่อนลืมที่ท่านอาจารย์พร่ำสอนอีกแล้วว่า เมื่อมีเหตุปัจจัยพร้อมก็ถึงเวลาที่จะเห็นอย่างนี้ เลือกไม่ได้ ไม่ใช่ว่าจะต้องเอาอะไรไปแลก แม้ในแดนพุทธภูมิ ก็ไม่มีสักขณะเดียวที่จะระลึกได้ว่า ทุกอย่างเป็นธรรม รู้ตัวหรือยังว่า ปัญญาขั้นการฟังก็ยังอ่อนมาก)

การเดินทางครั้งนี้ได้เจริญกุศลทุกประการ เริ่มตั้งแต่ฟังธรรมจากเอ็มพี ๓ ที่เพื่อนร่วมทางเปิดให้ฟัง เจริญเมตตาจิตกับเพื่อนร่วมทางแม้จะเพิ่งเห็นกันครั้งแรก แต่เป็นลูกศิษย์ท่านอาจารย์ด้วยกัน และมีจุดประสงค์เดียวกัน คือ นมัสการสังเวชนียสถาน จึงไม่ยากที่จะเกิดเมตตา และได้เจริญเมตตากับคนอื่นๆ ด้วย เจริญกรุณากับเพื่อนผู้ป่วยไข้ ด้วยการนวดเฟ้นตามความสามารถให้อาการดีขึ้น เจริญอุเบกขากับกลุ่มขอทานที่มารุมขอ เพราะถ้าให้แล้วก็จะเดือดร้อน ก็คิดว่าเป็นกรรมของท่านเหล่านั้นเองที่ไม่ทำกุศลไว้ จึงลำบากยากจน เจริญมุทิตากับสหายธรรมที่ทำกุศลและได้รับคำชมเชย ให้ทานตามโอกาสที่เหมาะสม (ที่ไม่ทำให้ตนเองและคนอื่นเดือดร้อน) และอื่นๆ อีก ถ้าไม่เบื่อก็จะเล่าให้ฟังไปเรื่อยๆ ค่ะ ช่วยให้คะแนนด้วยค่ะว่า สอบไล่ผ่านหรือไม่ แต่ให้คะแนนตัวเองแล้วว่า สอบผ่านนะคะ แม้คะแนนจะไม่ดีนักก็ตาม (เพราะชอบก้าวก่ายกับอกุศลของคนอื่นบ้าง เฉพาะในใจ ไม่ได้พูดหรือแสดงออกมาลืมขัดเกลาอกุศลของตัวเอง) ถ้าใครให้สอบตก จะถือว่าไม่เข้าใจธรรมดีนะ จะบอกให้