ณ กาลครั้งหนึ่ง ที่ ประเทศเวียดนาม ๑๖ พฤษภาคม ๒๕๕๘ [วันที่ ๗ ดาลัด]

ขณะนี้ จิตและเจตสิก เกิดขึ้นทำกิจของตน โดยไม่มีใครรู้ เราเคยชินกับการใส่ใจสิ่งที่เห็น มากกว่าจะรู้ว่า ไม่ใช่เรา สิ่งที่ได้ฟังจะสะสมอยู่ในจิตและเจตสิก แม้เกิดแล้วดับไป สะสมน้อยมาก แต่ถ้า พระพุทธเจ้าไม่สะสมความรู้อย่างนี้ในชีวิตประจำวัน ตามทางของพระองค์ ง่ายไหม? เป็นหนทางที่ยาวมาก ด้วยความเป็น "อนัตตา" เพราะไม่ใช่ใคร นอกจาก สภาพธรรมที่เกิดปรากฏ รู้ทีละเล็ก ทีละน้อย จากชาติหนึ่ง สู่ชาติหนึ่ง สภาพธรรมเกิดดับ ไม่เคยหยุด