ผลน้อยเพราะหวังผล

เพราะฉะนั้นถ้าจิตผ่องใสปราศจากอกุศลมีผลมาก มีผลมากตั้งแต่เริ่มให้ เพราะว่าเป็นจิตที่ผ่องใส และจิตที่ผ่องใสเป็นเหตุ ผลที่ได้รับก็ต้องเป็นผลที่ดีกว่า แต่ว่าไม่ใช่ไปติดอยู่ที่ผล เพราะเหตุว่าบางคนพอทราบว่าจะมีผลมากอย่างนั้นๆ ก็พยายามจะให้เป็นอย่างนั้นๆ แต่ก็ทำไม่ได้

อย่างในเรื่องของสังฆทาน ที่ได้ยินได้ฟังกันบ่อยๆ ว่า สังฆทานมีผลมาก คนก็เลยอยากได้ผลของสังฆทาน เลยทำสังฆทาน อย่างนั้นจะมีผลมากไหม เพราะว่าอยากได้ผล โดยที่ไม่เข้าใจเลยว่า สังฆทานหมายความถึงการถวายแด่ภิกษุซึ่งที่เรามีความนอบน้อมต่อท่าน เหมือนท่านเป็นพระอริยสงฆ์

เพราะฉะนั้นจิตใจของคนที่จะถวายสังฆทาน ต้องเป็นผู้มีปกติมีจิตใจนอบน้อมต่อสงฆ์ เพราะเห็นว่าท่านได้บวชและพยายามประพฤติปฏิบัติตามพระวินัย ท่านจะประพฤติได้หรือไม่ได้นั้นเป็นเรื่องส่วนตัวของท่าน แต่ว่าโดยฐานะที่ท่านได้สืบทอดพระพุทธศาสนา หลังจากพระผู้มีพระภาคได้ทรงวางพระวินัยบัญญัติไว้

เพราะฉะนั้นเราก็มีความนอบน้อมต่อท่านเสมอกับท่านเป็นพระอริยบุคคล ขณะนั้นจิตใจของเราจะบริสุทธิ์ผ่องใส ไม่อย่างนั้นเราก็จะดูว่า พระรูปนี้ก็แปลกๆ ทำอะไรก็ไม่ทราบ ใจของเราที่มีศรัทธาก็เลยไม่มีศรัทธา แต่พระก็คือผู้ที่บวชในพระศาสนา ท่านจะดีจะชั่ว เป็นเรื่องของบุคคล ท่านไม่สามารถจะทำให้ศรัทธาของเราด้อยลง เพราะเหตุว่าเรามีความมั่นคงต่อพระศาสนา

เพราะฉะนั้นเรามีความนอบน้อมต่อพระภิกษุเสมอกับท่านเป็นพระอริยบุคคล จิตของเราไม่หวั่นไหวเลย เพราะฉะนั้นเราก็ไม่ใช่ไปทำเพราะเราหวังผลมาก แต่เราทำด้วยความนอบน้อม แต่ตรงกันข้ามคนที่ไม่เข้าใจอยากได้ผลของสังฆทาน เลยทำสังฆทาน โดยที่ไม่เข้าใจ เพราะฉะนั้นจิตใจของเขามุ่งหวังแต่ผล ขณะนั้นก็เป็นโลภะ ผลก็ต้องน้อย เพราะเป็นอกุศล ไม่ใช่กุศล