ลักษณะของความติดความพอใจในสิ่งที่ปรากฏ

ในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าของบรรพชิต หรือของฆราวาส ผู้ที่ยังไม่ใช่พระอริยเจ้า จะพ้นไปจากโลภะได้ไหม ครอบครองอยู่เสมอ ไม่ว่าสิ่งใดจะปรากฏ ลืมตาเห็นเกิดขึ้น พอใจแล้ว ต้องการแล้ว ตราบใดที่ความรู้สึกยังไม่ปรากฏว่า เป็นความไม่แช่มชื่น หรือเดือดร้อนกระสับกระส่าย ขณะนั้นก็เป็นลักษณะของอาการของความติดหรือความพอใจในสิ่งที่ปรากฏ

ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ สำหรับคฤหัสถ์ ฉันใด บรรพชิตที่ยังเป็นผู้ที่ยังมีกิเลสอยู่  จะต่างกันไหมคะ ฉันนั้น

เพราะฉะนั้นแต่ละชีวิตก็จะต้องมีปัญญาที่ตรงต่อลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริง ไม่ว่าจะมีความพอใจในชีวิตแบบใด ก็จะต้องพิจารณาตามความเป็นจริงว่า ขณะนั้นเป็นด้วยศรัทธาจริง ๆ หรือว่าเป็นด้วยโลภะ ความชอบ ความพอใจในชีวิตอย่างนั้น การที่จะเป็นผู้ที่เจริญในธรรมวินัยได้ ต้องเป็นผู้ที่ตรง และลักษณะที่ตรงนั้นเป็นลักษณะของปัญญา พร้อมการระลึกรู้ลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ ตามปกติ ตามการสะสม ตามเหตุปัจจัยจริง ๆ