ไม่หลงลืมที่จะรู้ลักษณะ จนกว่าจะทั่ว
คุณอุไรวรรณ มีคำถามจากท่านผู้ฟัง กราบเรียนถามท่านอาจารย์ว่า บางครั้งหนูมีความสุข ความพอใจ ก็พอจะเข้าใจได้ว่า เป็นธรรมที่เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะจิตเดียวที่ไม่เที่ยง แต่พอทุกครั้งที่หนูป่วย ไม่สบาย หนูรู้สึกว่าจิตตก กระวนกระวาย ฟังธรรมก็รู้สึกเบื่อ เซ็ง จนต้องปิดวิทยุ เหมือนคนพาลที่กำลังมีโทสะมาก ถ้าเป็นอย่างนี้ ขอความกรุณาท่านอาจารย์ช่วยชี้แนะทางให้หนูได้ประการใดบ้างคะ ขอบพระคุณค่ะ
สุ. ก็จะชี้แนะโดยการบอกว่า ลืมแล้วว่าเป็นธรรมทั้งหมด แค่ฟังเข้าใจว่าเป็นธรรม เสร็จแล้วก็ลืมอีกว่าเป็นธรรม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ลืมว่า เป็นธรรม แม้ว่าฟังแล้วก็เข้าใจว่า ทุกอย่างเป็นธรรม
ผู้ฟัง จะเรียนท่านอาจารย์ว่า เวลามีความทุกข์ใจ ก็เป็นธรรม เดี๋ยวก็ผ่าน แต่เวลามีทุกข์ใจจริงๆ ยิ่งลืมหนักว่าเป็นธรรม มันเป็นทุกข์ และก็ผ่านยาก
สุ. ตัวจริงปรากฏให้รู้อย่างที่เรียน ทุกข์มีไหม ทุกขเวทนามีไหม เวลาไม่เกิด ก็รู้สึกว่า มี ทั้งๆ ที่ไม่ได้เกิด ไม่ได้ปรากฏ แต่พอตัวจริงปรากฏ ไม่รู้ แล้วอย่างนี้จะชื่อว่า เข้าใจธรรมหรือเปล่า ก็แสดงว่า เรายังไม่ได้เข้าใจธรรมโดยถ่องแท้ เข้าใจบางเรื่องบางคำ บางชื่อ บางตอน บางเหตุการณ์ แต่ไม่รู้ว่า ทั้งหมดเป็นธรรม
ผู้ฟัง เข้าใจขั้นฟัง แล้วนึกได้บ้างว่า จริงๆ ก็คือธรรม เกิดดับ แล้วเดี๋ยวก็ผ่านไป อย่างความทุกข์ใจจะชัดเลย แต่เหมือนอวิชชาเรามาก ก็ทุกข์อยู่ตรงนั้น คิดอยู่ตรงนั้น
สุ. แล้วทุกข์เป็นธรรมหรือเปล่า
ผู้ฟัง เป็น เพราะเกิดดับ
สุ. ตอนนี้ตอบได้ แต่ตอนเป็นทุกข์ตอบไม่ได้ ตอนกำลัง
ที่มา ...