เพราะเหตุใดการเจริญภาวนาจึงไม่ก้าวหน้า

การปฏิบัติธรรม คือ การถึงเฉพาะลักษณะของสภาพธรรม ที่สำคัญ คือ การปฏิบัติเป็นเรื่องของปัญญา ถ้าขาดปัญญา คือ ความเข้าใจแล้วจะปฏิบัติไม่ได้ ในพระไตรปิฎกพระพุทธองค์แสดงข้อปฏิบัติว่ามี ๒ อย่าง คือ ปฏิบัติผิด (มิจฉามรรค) ๑ ปฏิบัติถูก (สัมมามรรค) ๑ ควรศึกษาให้เข้าใจก่อนว่า สัมมามรรคเป็นอย่างไร มิจฉามรรคเป็นอย่างไร ทรงแสดงไว้ว่าถ้าปฏิบัติผิด การไม่ปฏิบัติดีกว่า

การศึกษาวิชาการทางโลกเป็นการเรียนเพื่อการใช้ดำรงชีวิตเท่านั้น ไม่ใช่คำสอนให้เป็นคนดีมีคุณธรรม หรือการขัดเกลากิเลสแต่อย่างใด สำหรับคำสอนของพระพุทธองค์เป็นคำสอน เพื่อการขัดเกลากิเลสเพื่อการดับ โลภะ โทสะ โมหะ เพื่อการเจริญขึ้นของคุณธรรม เช่น ศีล สมาธิ ปัญญา วิริยะ สติ เมตตา และขันติ เป็นต้น

ที่สำคัญคือควรศึกษาให้เข้าใจก่อนปลอดภัยกว่า มิฉะนั้น อาจทำตามความเห็นผิดได้

การปฏิบัติธรรมต้องมีความเข้าใจตั้งแต่ต้น เพราะการปฏิบัติไม่ใช่ไปทำโดยไม่มีความเข้าใจของตนเอง ปฏิบัติคือการถึงเฉพาะลักษณะ .....ลักษณะอะไร ....ก็ลักษณะของสภาพธรรมที่มีจริง เมตตามีจริงเป็นอโทสเจตสิก เมี่อเกิดขึ้นกับจิตก็จะทำหน้าที่กิจการงานของสภาพธรรมนั้นเอง

อนุโมทนาค่ะ