ทำไมจึงมีภิกษุผู้ถืออยู่ป่าเป็นวัตร เพราะหลงงมงาย

บางท่านคิดว่าอยู่ป่าแล้วก็จะรู้แจ้งอริยสัจจธรรม ผู้ที่เข้าใจอย่างนั้นเป็นผู้อยู่ป่าเพราะโง่เขลาหรือเพราะงมงายหรือไม่

ถ้าเข้าใจเหตุผลแล้ว จะเห็นว่าไม่มีชีวิตใดที่ประเสริฐยิ่งกว่าบรรพชิต ผู้สละชีวิตฆราวาสไปสู่สำนักของพระผู้มีพระภาค ซึ่งไม่ใช่การไปสู่สำนักปฏิบัติเพียงชั่วครู่ชั่วยาม เพื่อต้องการบรรลุมรรคผลเพราะคิดว่าการไปทำวิปัสสนาที่สำนักปฏิบัติ ซึ่งไม่ใช่อัธยาศัยจริงๆ นั้น จะเป็นเหตุให้รู้แจ้งอริยสัจจธรรมได้ ซึ่งถ้าเป็นจริงเช่นนั้น คฤหัสถ์ที่ไปทำวิปัสสนาที่สำนักปฏิบัติก็ควรแก่การสรรเสริญยิ่งกว่าพระภิกษุในสำนักของพระผู้มีพระภาค ซึ่งท่านมีชีวิตตามปกติธรรมดาตามพระวินัยบัญญัติ คือ บิณฑบาต ฟังธรรม สนทนาธรรม และกระทำกิจต่างๆ ของสงฆ์ด้วย