อวิชชาทำให้คิดว่าร่างกายและจิตใจเป็นตัวตน

อวิชชา นั่นเอง ที่ทำให้คิดและกระทำเสมือนดังว่า ร่างกายและจิตใจนั้นยั่งยืน เราติดข้องและยึดมั่นในร่างกายและจิตใจว่า เป็นตัวตน เราคิดว่า เป็นตัวตนที่เห็น ได้ยิน คิด และไปโน่นมานี่

การยึดถือว่าเป็นตัวตนนั้น ทำให้เกิดความทุกข์ เราอยากจะประสบแต่อารมณ์ที่น่ายินดีเท่านั้น และเมื่อประสบกับสภาพธรรม เช่น ชรา พยาธิ และมรณะ ก็เศร้าโศก คนที่ไม่เข้าใจสภาพธรรม ก็ไม่เข้าใจพระธรรมที่ว่า ความทุกข์เกิดจากความรัก ซึ่งเป็นอริยสัจธรรมที่สอง เราควรรู้ชัดว่า นามธรรมและรูปธรรมทั้งปวงที่เกิดขึ้นนั้น ไม่เที่ยง เป็นทุกข์และเป็นอนัตตา ไม่ใช่ตัวตน