การนั่งสมาธิกับเดินจงกรม

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

สำคัญที่จุดประสงค์จริงๆ ว่า เพื่ออะไร เป็นเรื่องของการขัดเกลากิเลสจริงๆ สำหรับการรักษาอุโบสถศีล อยู่ที่สภาพจิตใจของผู้ที่รักษา และสิ่งที่ควรทำในวันดังกล่าว ก็สำคัญอยู่ที่การมีโอกาสได้ฟังพระธรรม สะสมความเข้าใจถูกเห็นถูก พร้อมกับความตั้งใจที่จะสมาทานงดเว้นจากการฆ่าสัตว์ จากการลักทรัพย์ จากการประพฤติในสิ่งที่ไม่ประเสริฐ จากการบริโภคอาหารในเวลาวิกาล จากการฟ้อนรำประโคมดนตรี และการประดับตกแต่งร่างกาย และ จากการนอนบนที่นอนสูงใหญ่ ถ้ามีโอกาสได้ขัดเกลาบ้าง ก็ย่อมเป็นสิ่งที่ดี เพราะผู้ที่ยังมีกิเลสนั้น จะต้องอาศัยการขัดเกลามากมาย ถ้าเป็นวัตถุพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ทรงอุปมาว่าจะต้องใช้ขี้ตะกรัน ดินเหนียว หรืออาศัยเกลือ น้ำด่าง น้ำ อาศัยน้ำมัน อาศัยขี้เถ้า เป็นต้น ในการขัด แต่ในการขัดเกลากิเลสนั้นต้องอาศัยการเจริญกุศลทีละเล็กละน้อย โอกาสใดที่จะเจริญกุศลขัดเกลากิเลส ก็ไม่ควรละเว้นโอกาสนั้น

ที่น่าพิจารณา คือ จุดประสงค์ของการรักษาอุโบสถศีล เพื่อประโยชน์แก่การขัดเกลากิเลสของตนเอง ไม่ใช่เห็นว่า ศีล ๘ มากกว่าศีล ๕ ก็รักษา โดยที่ไม่มีความเข้าใจอะไร ไม่ได้มุ่งที่จะขัดเกลากิเลสเลย อย่างนี้ย่อมไม่ถูกต้อง ดังนั้น ถ้าไม่สามารถรักษาศีล ๘ ได้ เพียงศีล ๕ ก็เป็นประโยชน์เช่นเดียวกันถ้ามีความจริงใจ พร้อมกับฟังพระธรรมศึกษาพระธรรมให้เข้าใจ

อีกประการหนึ่ง ถ้าเป็นสิ่งที่ผิด เช่นสิ่งที่ทำตามๆ กัน คือ เดินจงกรมนั่งสมาธิ ไม่ควรทำอย่างเด็ดขาด เพราะนั่น ไม่ใช่เหตุแห่งความเจริญขึ้นของกุศลธรรมและปัญญาเลย ครับ

... ยินดีในกุศลของคุณแคนดี้และทุกๆ ท่านครับ ...

สัมมาสมาธิคืออย่างไร ถ้ายังไม่สามารถแยกมิจฉาสมาธิกับสัมมาสมาธิได้ เพราะยังไม่รู้เรื่องของสัมมาสมาธิ ขณะนั้นก็ต้องเป็นมิจฉาสมาธิ และการที่จะรู้ว่าขณะใดเป็นมิจฉาสมาธิ ขณะใดเป็นสัมมาสมาธิ ก็คือ การอบรมเจริญสมถภาวนาและวิปัสสนาภาวนา ต้องมีปัญญาเกิดร่วมด้วยทุกครั้ง

รับฟัง ... การนั่งสมาธิ