โลภะตั้งแต่ลืมตาตื่น
โลภะสนิทที่สุด ไม่ห่างไกลเลย ติดตามอยู่ตลอดเวลา โดยแทบจะไม่รู้ตัวเลยว่า ตั้งแต่ลืมตาตื่น โลภะไม่ได้ห่างไปเลย แต่ไม่รู้ว่าเป็นโลภะ แล้วทำทุกอย่างตามโลภะด้วย โลภะเป็นนายจริงๆ และเป็นทาสของโลภะโดยตลอด แม้แต่การมาฟังธรรม โลภะให้มาชั่วคราว คือขณะนั้นไม่ได้ห้าม แต่กำลังฟังนี่มีโลภะไหม ก็ยังมีโลภะ ไม่เคยพ้นไปจากชีวิตได้เลย ยากแสนยาก เพราะเหตุว่าสะสมเป็นเพื่อนสนิท คุ้นเคยมานานแสนนาน แล้วยังชอบด้วย
โลภะนี่แหละชอบโลภะ ไม่ชอบโทสะ แต่ชอบโลภะ จะหมดโลภะได้เมื่อไร ถ้าไม่มีปัญญาที่จะรู้จริงๆ ว่าเป็นทาส ไม่ได้เป็นอิสระ ไม่ได้กล้าหาญเลย เพราะเหตุว่า โลภะต่างหากที่กล้าหาญกว่า สามารถบังคับบัญชาครอบงำได้ทั้งหมด
เวลาที่มีความเห็นถูก แล้วเห็นโทษ แล้วก็ฟังธรรม ชั่วขณะเท่านั้นเอง แล้วโลภะก็มาตามกลับไป สู่ความไม่รู้ สู่ความต้องการ สู่ทุกสิ่งทุกอย่าง
นี่แสดงให้เห็นว่า การดับโลภะหมดเมื่อใด ก็เป็นอิสระจริงๆ คือพ้นจากอำนาจของโลภะ แต่ก่อนอื่นต้องรู้ว่า เราถูกครอบงำด้วยโลภะมากมายขนาดไหน