การหลงงมงาย

ควรทราบว่าจิตที่ไม่เป็นไปในเรื่องทาน ศีล ภาวนา ขณะนั้นจิตเป็นอกุศล เป็นไปกับกิเลสขณะที่หลงงมงาย ในเรื่องที่ไม่มีเหตุผล ไม่มีสาระ ไม่มีประโยชน์ ขณะนั้นจิตเป็นไปกับกิเลส

การหลงงมงายเป็นอกุศลจิตที่เกิดจากกิเลสขั้นละเอียด ที่นอนเนื่องลึกอยู่ในจิตทุกขณะของปุถุชน แต่การจะเผยออกมาเป็นกิเลสในขั้นกลาง หรือขั้นหยาบ ก็ขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยในขณะที่เกิดว่า ต้องอาศัยการชักจูงหรือไม่ต้องอาศัยการชักจูงครับ การได้บรรลุเป็นพระโสดาบันเท่านั้นจึงจะดับการหลงงมงายได้โดยสิ้นเชิง พระโสดาบันจะไม่ไขว้เขวไปนับถือศาสนาหรือลัทธิใดที่มีความเห็นผิดอีก เพราะท่านดับมิจฉาทิฎฐิ (ความเห็นผิดในสภาพธรรมตามความเป็นจริง) ได้เป็นสมุจเฉท

ขอนอบน้อมต่อพระรัตนตรัย

มีวิธีเดียวที่จะละความหลง ความไม่รู้ เป็นอวิชชา เป็นกิเลส ด้วยการฟังธรรมให้เข้าใจค่ะ เพราะการฟังธรรมทำให้ปัญญาเกิด ปัญญาละความไม่รู้ในสภาพธรรมที่เราหลงยึดถือว่าเป็นสัตว์ บุคคล ตัวตนค่ะ

ดับความเห็นผิด ดับวิจิกิจฉาได้เมื่อไหร่ เมื่อนั้นก็ไม่งมงายแล้ว

ยินดีในกุศลจิตค่ะ