สัตว์เลี้ยง
พระอภิธรรมปิฎก ธรรมสังคณี เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 287
องค์ของปาณาติบาตนั้น มี ๕ อย่าง คือ
๑. ปาโณ สัตว์มีชีวิต
๒. ปาณสัญตา รู้ว่าสัตว์มีชีวิต
๓. วธกจิตตัง มีจิตคิดฆ่า
๔. อุปักกโม มีความพยายาม
๕. เตนมรณัง สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น
บาปไหม ขึ้นอยู่กับเจตนาครับ ว่ามีเจตนาอย่างไร ลองอ่านดูนะ
ขอเชิญคลิกอ่านได้ที่ ... เรื่อง จะบาปไม่บาปขึ้นอยู่กับเจตนาเป็นสำคัญ
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
บาปค่ะ ถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้ ขอให้เจริญกุศลมากๆ โดยเฉพาะการอบรมปัญญาค่ะ
พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 187
ปาณาติบาตนั้น มีประโยค ๖ คือ
๑. สาหัตถิกประโยค ประโยคที่ฆ่าด้วยมือตนเอง
๒. อาณัตติกประโยค ประโยคที่สั่งให้คนอื่นฆ่า
๓. นิสสัคคิยประโยค ประโยคที่ฆ่าด้วยอาวุธที่ชัดไป
๔. ถาวรประโยค ประโยคที่ฆ่าด้วยอุปกรณ์ที่อยู่กับที่
๕. วิชชามยประโยค ประโยคที่ฆ่าด้วยวิชชา
๖. อิทธิมยประโยค ประโยคที่ฆ่าด้วยฤทธิ์.
บาปค่ะ แต่บาปน้อย
เพราะหมัดเป็นสัตว์ตัวเล็ก และมีแต่โทษ
ถ้าเราสะสมการฆ่าสัตว์ ตั้งแต่ฆ่ามด ต่อไปก็จะมีกำลังฆ่าหนู ฆ่าปลา และฆ่าสัตว์ใหญ่ขึ้นอีก จนกระทั่งสามารถฆ่าคนได้เลยค่ะ การฆ่าสัตว์ไม่ว่ากรณีใดๆ ก็บาปค่ะ ควรหลีกเลี่ยงการฆ่าให้มากที่สุดเท่าที่สามารถจะทำได้ แต่ถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ก็เจริญกุศลทุกอย่างมากๆ ด้วย โดยเฉพาะการอบรมสติปัฏฐานค่ะ
ไม่ได้ฆ่า แค่จับไปปล่อยที่อื่น เพียงแต่บางครั้งอกุศลจิตเกิด ว่าหมัดก็ต้องอดอาหาร แต่ถ้าปล่อยไปตามกรรม ก็ไม่เหมาะ เพราะเขาอยู่ในการปกครองของเรา เราต้องดูแลสุขภาพของเขา
น่ารักจริงๆ ห่วงแม้สัตว์เล็กสัตว์น้อยครับ อนุโมทนาในกุศลจิตนะครับ
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
ถ้าพิจารนาดูให้ดี การนำสัตว์มาเลี้ยง ด้วยกุศลหรืออกุศล เมื่ออยู่ด้วยกัน สภาพจิตเป็นกุศลหรืออกุศล ความรักหรือเมตตา สุนัขหรือแมว ก็มีทั้งกุศลวิบาก และอกุศลวิบากของเขาเอง เราไม่ควรทำตัวเป็นผู้จัดการโลก อะไรทำแล้วเป็นการเพิ่มอกุศลก็อย่าทำเลย ยังไม่เคยเห็นสุนัขตาย เพราะหมัดเลย ส่วนใหญ่ ตายเพราะเหตุอื่นมากกว่า ข้าพเจ้ามีความเห็นว่าการมีสิ่งใดอยู่ในครอบครองเหมือนห่วงผูกคอ ยากที่จะไม่ทุกข์ หากเมตตาสัตว์ เราให้อาหารสัตว์จรจัด ที่หิวโหยก็ได้ ให้แล้วให้เลยไม่คาดหวังว่า เขาต้องรัก หรือได้บุญ ช่วยเท่าที่ช่วยได้ ที่เหลืออุเบกขา
