ความกลัว

ความคิดนึกของคนเราย่อมวิจิตรตามการสะสม เพราะมีปรมัตถธรรมจึงมีการคิดนึกถึงเรื่องราวต่างๆ เรื่องราวต่างๆ มีได้เพราะจิตคิดนึก จิตเป็นสภาพธรรมอย่างหนึ่งเกิดขึ้นเพราะเหตุและปัจจัย ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา

เรื่องของความกลัว ไม่ใช่แต่ชาตินี้ที่เรากลัว เราสะสมความกลัวมาในอดีตชาตินับไม่ถ้วน ความกลัวจะละได้หมดเป็นสมุจเฉทต่อเมื่อเราบรรลุเป็นพระอนาคามี แต่ถ้าเราระลึกพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ ความกลัวต่างๆ ก็จะหายไป หรือถ้าเรามีปกติเจริญเมตตา อานิสงส์ของเมตตา ทำให้เราหลับเป็นสุข ตื่นเป็นสุข ไม่ฝันเห็นสิ่งลามก เป็นที่รักของมนุษย์ เป็นที่รักของอมนุษย์ เทวดารักษา ไฟ ยาพิษ หรือศาสตราไม่สามารถทำร้ายได้ ฯลฯ

ความกลัว

จึงเกิดการอยากหนีไปให้พ้นแม้ในชีวิตปัจจุบันระลึกรู้ว่าจิตคิคอย่างนี้

แต่ไม่เข้าใจ?

เป็นธรรมดามาก ที่เรายังมีความกลัว เพราะเรายังมีกิเลส คือ โทสะอยู่ครับ ดังนั้น กิเลส เวลาเกิดเกิดที่จิต มิใช่เลือกสถานที่เกิด

ดังนั้นการหนีจึงไม่ใช่ทางออก และก็ความเป็นจริงก็หนีไม่พ้น เพราะกิเลสก็อยู่กับตัวเรานี่เองครับ พระพุทธเจ้าจึงแสดงหนทางเดียวคือ สติปัฏฐานระลึกสภาพธรรม ที่มีในขณะนี้ว่าเป็นธรรม แม้ความกลัวก็เป็นธรรม จึงขอให้เริ่มฟังเรื่องที่ว่า ธรรมคืออะไร และการเจริญสติปัฏฐาน ในเวปนี้นะครับ เป็นหนทางเดียว ที่จะทำให้ไม่กลัวอีก ด้วยการอบรมปัญญา จนถึงจุดนั้น แต่ต้องอดทนและเข้าใจจริงๆ ว่า ธรรมเป็นเรื่องยากและลึกซึ้งครับ

ขอยกตัวอย่าง แม้ท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี ก็ยังกลัว ซึ่งเป็นเรื่องปกติธรรมดา

เชิญคลิกอ่านที่นี่

อนาถบิณฑิกคหบดีเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า [สุทัตตสูตร]