ต้องฟังความจริงและเริ่มสะสมความเห็นถูก

จาก ..การสนทนาเรื่องปฏิบัติธรรม วันอาทิตย์ที่ ๒๒ เมษายน ๒๕๕๐

ผู้ฟัง ถ้าพิจารณาถึงการเกิดดับของจิต ซึ่งมันแสนโกฏิครั้ง (นับไม่ถ้วน) ผมว่าปุถุชนธรรมดาไม่มีใครรู้ได้หรอกครับ

อ. ใครเป็นคนบอกหละคะว่าในขณะนี้สิ่งที่ปรากฏแล้วดับ

ผู้ฟัง พระพุทธเจ้า

อ. เพราะฉะนั้น มีผู้ที่รู้ได้และรู้ไม่ได้ ถ้าไม่มีปัญญาจะรู้ได้ไหม

ผู้ฟัง ก็ไม่ได้

อ. เพราะฉะนั้น อะไรรู้คะ เราหรือว่าปัญญา

ผู้ฟัง แต่ว่าปัญญาของปุถุชนมันยังไม่มาก จนถึงระดับที่สามารถจะรู้ได้

อ. ก่อนที่จะเป็นพระอริยบุคคล เป็นใคร

ผู้ฟัง ปุถุชน

อ. คะ และจากปุถุชน เป็นพระอริยเจ้าได้เพราะอะไร

ผู้ฟัง ก็เพราะว่ามีปัญญา …เพราะฉะนั้น สิ่งที่ปุถุชนหรือเราควรประพฤติปฏิบัติตาม ก็คือ สะสมปัญญาให้มากขึ้น

อ. เข้าใจ มีโอกาสได้ยิน ได้ฟังและไตร่ตรอง พิจารณา ค่อยๆ เข้าใจถูกขึ้น ค่อยๆ เข้าใจขึ้น จะเข้าใจทีเดียวเหมือนพระอริยบุคคลไม่ได้

ผู้ฟัง ยกตัวอย่าง พระสารีบุตรฟังท่านอัสสชิเพียงครั้งเดียวก็ได้เป็นพระโสดาบันแล้ว

อ. แล้วก่อนชาตินั้น พระสารีบุตรเคยฟังมาก่อนไหม

ผู้ฟัง ก็เราไม่อาจทราบได้

อ. พูดอย่างนี้ไม่ถูก

ผู้ฟัง (หัวเราะ)

อ. แสดงว่าไม่มีเหตุผล และไม่เข้าใจด้วย คิดเองตลอด แต่ต้องมีเหตุผล

ผู้ฟัง ครับ

อ. เพราะฉะนั้น คำตอบคืออะไรคะ ก่อนชาตินี้ที่จะได้ฟังจากพระอัสสชิ ท่านพระสารีบุตรเคยฟังธรรมะหรือเปล่า

ผู้ฟัง เคยสะสมมาแล้ว

อ. ถ้านับชาตินั้นทำไมไม่เข้าใจทันที เหมือนอย่างท่าน ขณะที่ได้ฟังท่านอัสสชิ

ผู้ฟัง เพราะยังไม่ได้รับคำแนะนำที่ถูกใจ

อ. ไม่ใช่คะ ถูกใจหมายความว่าอย่างไร

ผู้ฟัง ถูกใจ คือ ถูกกับอุปนิสัยใจคอ

อ. ไม่ใช่คะ นิสัยคือไม่ชอบความจริง ฟังธรรมะที่ถูกใจ คือ ฟังเรื่องที่ไม่จริง

ผู้ฟัง ให้รู้เหตุผลใช่ไหมครับ

อ. ต้องฟังความจริงและรู้ความจริงว่าเป็นสัจจะ เริ่มสะสมความเห็นถูก