ตัวเราไม่มีจริง

ในขั้นต้นรู้ได้จากการศึกษาพระธรรมคำสอนที่ทรงแสดงว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงนามธรรมและรูปธรรมเท่านั้น เมื่อปัญญาศึกษาลักษณะของนามธรรมและรูปธรรมจนประจักษ์แจ้งเป็นวิปัสสนาญาณขั้นต่างๆ ย่อมรู้ชัดว่าไม่มีตัวเราจริง และเมื่อบรรลุเป็นพระอริยบุคคล ย่อมไม่มีการเห็นผิดในนามรูปว่าเป็นตัวเรา

ขณะที่สติปัฏฐานเกิดขณะนั้นไม่ีมีเราชั่้วขณะสั้นๆ เพราะยังไม่ได้ดับความเห็นผิดจนกว่าจะเป็นพระโสดาบัน (ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ) จึงจะดับความเห็นผิดว่าไม่มีเรา

พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ เล่ม ๓ ภาค ๑- หน้าที่ 295

ข้อความบางตอนจาก พหุธาตุกสูตร

ย่อมรู้ชัดว่า ข้อที่มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส คือ บุคคลผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ พึงเข้าใจธรรมอะไรๆ โดยความเป็นอัตตา นั่นไม่ใช่ฐานะที่มีได้และรู้ชัดว่า ข้อที่เป็นฐานะมีได้แล คือ ปุถุชนพึงเข้าใจธรรมอะไรๆ โดยความเป็นอัตตา นั่นเป็นฐานะที่มีได้.

รู้ขั้นการฟังก่อนนะ...จะไปถึงจุดนั้นเอง

สาธุ