เวลาเจ็บป่วย

ผู้ที่เป็นบัณฑิต ย่อมมีปกติอบรมเจริญปัญญา และเจริญกุศลทุกประการ ด้วยความไม่ประมาท แม้เวลาป่วย ย่อมไม่วิตกกังวล เพราะเป็นธรรมดาของชีวิตที่เกิดมา ย่อมมีความป่วยไข้เป็นธรรมดา ทุกขณะเป็นเพียงสภาพธรรมอย่างหนึ่ง ไม่ว่าเวลาไหนๆ จะ ป่วยหรือไม่ป่วยก็มีเพียงสภาพธรรมเท่านั้น

ตราบใดที่เรายังเป็นปุถุชน ความวิตกกังวลก็มีกันทุกคน เป็นเรื่องธรรมดา ให้คิดถึงอภิณหปัจจเวกขณะคือพิจารณาเนื่องๆ ว่า เรามีความแก่เป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้ เรามีความเจ็บเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความเจ็บไปได้ เรามีความตายเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความตายไปได้ เราจักต้องพลัดพรากจาก ของรักทั้งปวง เรามีกรรมเป็นของตน เป็นทายาทของกรรม ทำดีทำชั่วก็เป็นผู้รับผลของกรรมนั้น เวลาที่เราป่วย ให้คิดถึงการทำความดียิ่งขึ้น เพราะบุญ เป็นที่พึ่งของสัตว์ใปรโลกค่ะ

ไม่มีใครทำอะไรได้ สภาพธัมมะเป็นไปตามเหตุปัจจัย เมื่อมีเหตุให้วิตกกังวล ก็เป็นธรรมดา เป็นธัมมะ การรู้ความจริงว่า เป็นธัมมะ เป็นทางเดียว ที่สามารถดับกิเลสได้ ทุกคนไม่ชอบอกุศล อยากจะเป็นกุศลใช่ไหมครับ แต่ไม่เป็นไปตามใจเราได้เลย เพราะเป็นธัมมะ ไม่ใช่เรา แม้ไม่ป่วยก็วิตกกังวล เป็นไปตามเหตุปัจจัย ดังนั้น เมื่อมีความมั่นคงว่า เป็นธัมมะทั้งหมด แม้ขั้นการฟัง ขณะนั้นก็จะเดือดร้อนน้อยลง เพราะรู้ว่าเป็นธัมมะ

อยากบอกว่า การเจ็บป่วยเป็นสิ่งธรรมดา ถ้าเราทำใจยอมรับการเจ็บป่วย จะไม่ทำให้เราทุกข์ทรมานกายและใจเป็นของคู่กัน แต่บางขณะ ใจจะสำคัญมากกว่า มีหลายๆ โรคที่ใจป่วย ส่งผลให้ กายป่วยไปด้วย