อโหสิ

ข้อความบางตอนจาการสนทนาธรรมโดยท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์..

เพราะฉะนั้นการฟังพระธรรมจึงเป็นการฟังเรื่องของตัวเอง ของสภาพธรรมที่เกิดกับตน ว่าขณะไหน วันไหนโลภะมากหรือ โทสะมาก มีเรื่องวุ่นวายใจมาก หรือ ขัดใจมาก เป็นพักๆ ใช่ไหมคะ บางพักก็เป็นเรื่องของความสุขสำราญ ก็เป็นเรื่องของโลภมูลจิต บางครั้งก็เป็นเรื่องของความกังวล ความรำคาญใจ ความหงุดหงิดใจ ความเดิอดร้อนใจ พักนั้นก็เป็นเรื่องของโทสะมูลจิต แต่ถ้าเป็นผู้ที่อบรมเจริญปัญญา โดยที่ได้ฟังพระธรรมมาก และรู้ว่าสภาพธรรมทั้งหมดไม่ใช่ตัวตน ก็ยังเป็นโอกาสที่หิริ โอตตัปปะ จะเกิด และระลึกได้ว่าไร้สาระ สี่งใดที่เป็นอกุศลที่เกิดแล้ว ผ่านไปแล้ว เพราะฉะนั้น ก็ตั้งต้นเสียใหม่ ถ้าคิดอย่างนี้ได้ก็จะปลอดโปร่งใจมากทีเดียว ก็จะละคลาย ความกังวลที่เป็นอกุศล และสืบต่อมา อาจจะเป็แรมวัน แรมเดือน หรือบางคนอาจจะ ถึงแรมปี ถ้าคิดไม่ได้ว่าเป็นแต่เพียงนามธรรมที่คิดแล้วก็ตั้งต้นเสืยใหม่ ถ้า อบ่างนั้นก็ จะเป็นผู้ที่เห็นประโยชน์ของกุศล และ ได้รับประโยชน์จากกาฟังพระธรรม

ท่านผู้ฟังได้ยินคำว่า อโหสิ บ่อยๆ ใช่ไหมคะ เป็นเรื่องที่ทุกคนจะต้องเกี่ยวข้องกัน เวลาที่เกี่ยวข้องกัน ก็มีการกระทำในลักษณะที่ทำให้ขุ่นเคืองใจ ไม่มีใครสามารถที่จะ ไม่โกรธใครไปได้เลย หรือว่าไม่มีวันที่จะโกรธใคร เพราะว่าแม้แต่คนซึ่งท่านมีความเคารพนับถือ บางครั้ง บางวัน บางขณะก็อาจมีเรื่องที่ท่านรู้สึก ไม่พอใจ หรือว่าขุ่นเคืองหรือว่าไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น เพราะฉะนั้นก็ควรที่จะได้ทราบ คำที่ใช้กันบ่อยๆ ในภาษาไทย ที่ใช้คำว่า "อโหสิ" ส่วนมากที่ใช้กันก็เพราะคิดว่า เป็นการเลิกแล้ว หรือว่า เลิกร้าง กรรม ที่ได้กระทำนั้น ไม่ให้ผูกเวรกันต่อไป

แต่ "อโหสิ" หมายความถึง "ได้กระทำแล้ว"

"อโหสิกรรม" คือ"กรรมที่ได้กระทำแล้ว"....ซึ่งก็ได้เคยกล่าวถึงแล้ว แต่เพื่อให้ท่านผู้ฟังได้ทบทวน และ ระลึกรู้ว่า อโหสิกรรมจริงๆ คือผู้ที่เข้าใจเรื่องของกรรม ที่ได้กระทำแล้ว แล้วก็เกิดสติ หิริโอตตัปปะ ระลึกรู้ว่าเป็นอกุศล ขณะที่รู้ว่าเป็นอกุศล ละอายด้วย รังเกียจด้วย ไม่ใช่ว่าเป็นอกุศลก็แล้วไป แต่ว่าเมื่อรู้ว่าเป็นอกุศล ก็เกิดความรังเกียจ ละอายในอกุศลนั้น แล้วเจริญกุศลต่อไป ก็คือว่าจะไม่ทำอย่างนั้อีก ไม่ใช่ว่าไป อโหสิ กันเฉยๆ