ว่าด้วยเทวดาคร่ำครวญถึงภิกษุผู้จากไป [สัมพหุลสูตร]

ว่าด้วยเทวดาคร่ำครวญถึงภิกษุผู้จากไป [๗๖๘] สมัยหนึ่ง ภิกษุมากด้วยกัน พำนักอยู่ในแนวป่าแห่งหนึ่งใน

แคว้นโกศล ครั้งนั้นแล ภิกษุเหล่านั้นอยู่จำพรรษาถ้วนไตรมาสแล้ว หลีกไปสู่จาริก.

[๗๖๙] ครั้งนั้น เทวดาผู้สิงอยู่ในแนวป่านั้น เมื่อไม่เห็นภิกษุ

เหล่านั้นก็คร่ำครวญถึง ได้กล่าวคาถานี้ในเวลานั้นว่า

ความสนิทสนมย่อมปรากฏประดุจ

ความไม่ยินดี เพราะเห็นภิกษุเป็นอันมากใน

อาสนะอันสงัด ท่านเหล่านั้น เป็นพหูสูต

มีถ้อยคำไพเราะ ท่านเป็นสาวกของ

พระโคดม ไปที่ไหนกันเสียแล้ว. [๗๗๐] เมื่อเทวดานั้นกล่าวอย่างนี้แล้ว เทวดาอีกองค์หนึ่ง

ได้กล่าวกะเทวดานั้นด้วยคาถาว่า

ภิกษุทั้งหลายเป็นผู้ไม่อาลัยที่อยู่

เที่ยวไปเป็นหมู่ ประดุจวานรไปสู่แคว้น

มคธและโกศล บางพวกก็บ่ายหน้า

ไปสู่แคว้นวัชชี