อายุบวร...ศรีลังกา [1]

อายุบวร...ศรีลังกา

คำว่า “อายุบวร” เป็นภาษาศรีลังกา เหมือนคำว่า “สวัสดี” ในภาษาไทย มีความหมาย คล้ายกัน คือ ให้มีความสุข อายุยืนยาว

เมื่อมาฟังท่านอาจารย์บรรยายธรรมที่วัดบวรใหม่ๆ นั้น (ปี ๒๕๒๘) ก็ติดตามฟังรายการ “แนวทางเจริญวิปัสสนา” ทุกวัน เมื่อมูลนิธิศึกษาและเผยแพร่พระพุทธศาสนานำเทป การบรรยายปี ๒๕๒๒ มาออกอากาศในปี ๒๘ นั้น ท่านอาจารย์ได้เล่าเรื่องการเข้าร่วม สัมมนาทางพระพุทธศาสนาที่ประเทศศรีลังกาให้ฟังอย่างละเอียด ท่านไปสัมมนากับ อาจารย์ดวงเดือน บารมีธรรม คุณนีน่า วัน กอร์คอม คุณซาราห์ แอบบ๊อท โดยมีท่าน ธัมมธโร (Mr. Alan Driver) พระภิกษุชาวออสเตรเลียที่ไปจำพรรษาที่ศรีลังกาและ เป็นลูกศิษย์ท่านอาจารย์ เป็นผู้ประสานงาน ท่านอาจารย์เล่าถึงความศรัทธาอย่าง มั่นคงในพระพุทธศาสนาของชาวศรีลังกา แม้ว่าจะตกเป็นเมืองขึ้นของชาติตะวันตกที่ มีศาสนาและวัฒนธรรมต่างกันหลายร้อยปีก็ตาม แต่ชาวศรีลังกาเขายังคงรักษา ศาสนาและวัฒนธรรมได้อย่างเหนียวแน่น เหมือนพระพุทธศาสนาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ของชาวศรีลังกา ไม่มีใครจะมาเปลี่ยนแปลงได้ นอกจากนั้นคนศรีลังกายังมีมีอัธยาศัย น่ารัก และประเทศศรีลังกาเป็นเกาะเล็กๆ ที่สวยงาม สงบร่มเย็นภายใต้ร่มเงาของพระศรี มหาโพธิ์ ที่นำหน่อจากต้นพระศรีมหาโพธิ์ ที่พุทธคยามาปลูก ในสมัยพระเจ้าอโศก มหาราช และไม่เคยถูกทำลายเลย จนบัดนี้ได้รับการจดบันทึกจากกินเนสส์บุ๊คว่า เป็น ต้นไม้ที่มีอายุยืนยาวที่สุดในโลก ถึง ๒,๓๑๖ ปี

เป็นธรรมดาของเราที่ชอบการเดินทางท่องเที่ยว ไปดูไปเห็นสิ่งแปลกๆ ใหม่ๆ ที่สวย งาม ฟังแล้วก็อยากจะไปอย่างมาก แต่ช่วงนั้นประเทศศรีลังกามีการสู้รบแบ่งแยกดิน แดนระหว่างกบฏพยัคฆ์ทมิฬอีแลมและรัฐบาล ซึ่งการต่อสู้ยืดเยื้อเป็นเวลาหลายสิบปี มีการยิงระเบิดแม้แต่ในวัดที่ประดิษฐานพระเขี้ยวแก้ว เมื่อปรารภเรื่องนี้ให้คุณอลันฟัง (ท่านลาสิกขาบทแล้วในตอนที่รู้จักกัน เมื่อเดินทางไปนมัสการสังเวชนียสถานที่ ประเทศอินเดียในปี ๒๕๓๐) ท่านบอกว่าเป็นไปไม่ได้ ไม่มีโอกาสที่จะสงบจนให้นัก ท่องเที่ยวได้เดินทางอย่างปลอดภัย ซึ่งก็จริงสำหรับชีวิตของท่าน เพราะหลังจากนั้น ไม่นานท่านก็เสียชีวิต (๒๕๓๑) และหลังจากนั้นอีกนานกว่าสิบปี จนถึงปี ๒๕๔๕ (ถ้า จำไม่ผิด) การสู้รบก็ซาลง การท่องเที่ยวศรีลังกาจึงจัดโปรโมชั่นให้ไปกราบนมัสการ พระเขี้ยวแก้ว และท่องเที่ยวสถานที่สำคัญหลายแห่งทั่วเกาะลังกา ในราคาพิเศษ เรา จึงมีโอกาสร่วมเดินทางร่วมกับท่านอาจารย์และชาวมูลนิธิฯ นับกว่า ๑๐๐ ชีวิตไป นมัสการพระเขี้ยวแก้ว และต้นพระศรีมหาโพธิ์ที่ประเทศศรีลังกา

ในการเดินทางครั้งนั้น เราเพิ่งอยู่ในระยะพักฟื้นจากการผ่าตัดรักษามะเร็งเต้านม และ โปรแกรมที่จัดให้ท่องเที่ยวนั้นก็แน่นมาก จำได้ว่าต้องตื่นตี ๔ ทานข้าวเช้าตี ๕ เดิน ทาง ๖ โมงเช้า เกือบทุกวัน และกว่าจะได้นอนโรงแรมแต่ละแห่งก็เกือบ ๕ ทุ่มทุกคืน แม้จะได้อยู่โรงแรมระดับห้าดาว สวยงามติดอันดับโลก แต่ก็เหนื่อยล้าเกินกว่าจะชื่นชม กับความงาม (สำหรับเราคนเดียว) ที่ได้เห็น แต่ก็ยังได้ประทับใจกับชาวศรีลังกาทุก เพศทุกวัยที่มาวัดกันเนืองแน่น มากราบนมัสการพระศรีมหาโพธิ์ มารดน้ำต้นโพธิ์ในวัด มาไหว้พระสวดมนต์ กวาดลานวัด นำผ้าฉัพพัณรังสีมาห่มพระเจดีย์ และเสียงสาธุการ เมื่อเราร่วมถวายรูปีทำบุญกับชาวบ้านที่นำผ้าที่จะห่มเจดีย์มาแห่รอบวัด

มีความหวังว่าจะกลับไปกราบนมัสการพระเขี้ยวแก้วและพระศรีมหาโพธิ์อีกครั้งเช่นเคย (สำหรับผู้ที่มีความติดข้องกับทุกสิ่งที่เห็น ที่ได้ยิน ไม่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเหตุ ปัจจัยอย่างที่ได้ศึกษามาเลย) แต่ก็ไม่มีโอกาสที่เหมาะสม แม้ว่าการเดินทางไปศรี ลังกาจะสะดวก เพราะสำหรับคนไทยแล้วไม่ต้องทำวีซ่าถ้าอยู่ไม่เกิน ๓๐ วัน จะเดิน ทางไปเองก็ได้อย่างที่เคยคิดไว้ในตอนนั้น แต่เวลาก็ผ่านมากกว่าสิบปี จึงมีโอกาสได้ ไปอีกครั้ง ไปคราวนี้คิดว่าจะให้เป็นกุศลมากที่สุด จึงได้ค้นคว้าข้อมูลเกี่ยวกับเกาะ ลังกาจากอรรถกถา มาเล่าให้ฟังด้วยค่ะ