พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค เล่ม ๔ ภาค ๑ - หน้าที่ 254

  ข้อความบางตอนจาก เวรหัญจานีสูตร

ครั้งนั้น  พราหมณีเวรหัญจานิโคตรเลี้ยงดูท่านพระอุทายีให้อิ่มหนำสำราญ 

ด้วยขาทนียโภชนียาหารอันประณีต   ด้วยมือของตนเองแล้ว   ทราบว่าท่าน

พระอุทายีฉันแล้ว  ลดมือจากบาตรแล้ว  ได้สวมเขียงเท้า   นั่งบนอาสนะอันสูง

 คลุมศีรษะแล้ว   ได้กล่าวแก่ท่านพระอุทายีว่า   ท่านสมณะ  ขอท่านจงกล่าว

ธรรม  ท่านพระอุทายีกล่าวว่า   น้องหญิงเวลายังมี  ดังนี้แล้ว  ลุกขึ้นจาก

อาสนะแล้วหลีกไป ....................  พราหมณีเวรหัญจานิโคตรกล่าวว่า

แน่ะมาณพ   ก็เธอกล่าวคุณของพระสมณะอุทายีอย่างนี้ ๆ   พระสมณะอุทายี

ถูกฉันขอให้ท่านกล่าวธรรมนี้  กลับกล่าวว่า   น้องหญิง   เวลายังมี   ดังนี้

แล้ว  ก็ลุกขึ้นจากอาสนะหลีกไปเสีย  มาณพนั้นกล่าวว่า   แม่เจ้าท่าน

ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะว่า  แม่เจ้าสวมเขียงเท้า   นั่งบนอาสนะสูง  คลุม

ศีรษะแล้วได้กล่าว  ขอให้ท่านกล่าวธรรม   ด้วยว่าท่านผู้เจริญเหล่านั้นเป็นผู้หนักในธรรม  เป็นผู้เคารพธรรม