ความสับสนของจิตใจ

ถ้าเราจัดการกับโลภะ โทสะ โมหะ ได้อย่างง่ายๆ ทุกคนก็จะต้องเป็นพระอรหันต์กันหมดแล้ว แต่เนื่องจากอกุศลเหล่านี้จะดับได้ด้วยปัญญาขั้นโลกุตตระ ในเบื้องต้น ผู้อบรมเจริญปัญญาเพียงรู้ตามเป็นจริงว่าขณะไหนมีสติ ขณะไหนหลงลืมสติ และขณะไหนจิตเป็นกุศล ขณะไหนจิตเป็นอกุศล อกุศลธรรมทั้งหมดยังคงมีเป็นปกติเพราะความที่เรายังเป็นปุถุชน แต่สภาพธรรมทั้งหมดเป็นเพียงธรรมะอย่างหนึ่งที่ปรากฏเท่านั้น ไม่ใช่ตัวเรา ตัวเขาเลย ถ้ายึดถือสภาพที่ปรากฏว่าเป็นเรา อกุศลอื่นๆ ย่อมเกิดขึ้นอีกมาก

เป็นธรรมดาของปุถุชนค่ะ เราจะสังเกตได้ว่าเมื่อมีความติดข้องยินดีพอใจในสิ่งใดมาก ความโกรธขุ่นเคืองใจย่อมมีมาก เมื่อสิ่งนั้นๆ ไม่เป็นไปตามใจปรารถนาถ้าจะระงับความโกรธก็ต้องระงับความติดข้องให้ได้ ซึ่งก็มีอยู่หนทางเดียวค่ะคือการศึกษาพระธรรมให้เข้าใจจริงๆ