เสน่ห์อินเดีย 15

กราบอำลาพระศรีมหาโพธิ์

วันนี้ต้องเดินทางไปพาราณสีแล้ว จึงขอไปกราบอำลาพระศรีมหาโพธิ์อีกครั้งเพราะไม่ทราบว่า จะได้มากราบอีกเมื่อไร หลังอาหารเช้า จัดกระเป๋าลงมาวางที่ล็อบบี้พร้อมแล้วก็เริ่มออกเดินทาง เห็นรถตุ๊กวิ่งเข้ามาในโรงแรมพอดี เรียกไปที่พระเจดีย์บอกราคา ๕๐ รูปี ต่อเหลือ ๒๐ รูปี ก็ตกลง แต่ต้องย้ำว่า สำหรับ ๒ คนนะ ไม่ใช่คิดต่อคนอีก ซิ้มเข็ดแล้วจ้า แขกจ๋า เมื่อเดินไปถึง ผู้คนก็พลุกพล่านอีกเช่นเคย ตอนนี้ทำใจได้แล้ว พุทธคยาเป็นของชาวพุทธทั่วโลก จะให้เงียบสงบเวลาที่เราเข้าไปได้อย่างไร ดีเสียอีกที่มีคนมานมัสการไม่ว่างเว้นเช่นนี้ แสดงถึงศรัทธาที่มั่นคงของพุทธศาสนิกชนจากทั่วทุกมุมโลก และความสืบต่อของพระพุทธศาสนาจะมีต่อไปอีกยาวนาน เราตรงไปกราบที่แท่นวัชรอาสน์ แล้วนั่งอยู่ข้างหน้า ตั้งใจจะรอเก็บใบโพธิ์ร่วงไปบูชาสัก ๒ – ๓ ใบ หรือใบหนึ่งก็ได้ นั่งๆ อยู่ เห็นร่วงอยู่แล้วที่ริมกำแพงใกล้พระจีนที่นั่งนับลูกประคำอยู่ จึงบอกให้สามีไปเก็บ ปรากฏว่าเป็นใบที่ไม่สมบูรณ์ จึงไม่มีคนเก็บพระจีนท่านคงสงสาร จึงให้ใบโพธิ์ ๒ ใบที่ท่านเก็บได้ให้สามี สามีถวายเงิน ท่านก็ไม่รับ ไชโย เห็นคนอยากได้บุญมากกว่าได้เงินแล้วในอินเดีย

นั่งอยู่นานใบโพธิ์ก็ยังไม่ร่วง เห็นเจ้าหน้าที่เข้าไปทำความสะอาดที่แท่นวัชร-อาสน์ วันก่อนพวกเราบอกว่า เขาให้ใบโพธิ์ที่เก็บมาจากข้างใน เลยคิดหาวิธีลัด ไปขอดีกว่า ไปนั่งดักที่ประตูทางออก ปรากฏว่ามีผู้หญิงชาติไหนก็เดาไม่ได้ ไปยืนพร้อมกับเงินรูปีในมือคอยอยู่ก่อนแล้ว ไม่เป็นไร ไว้งวดหลังก็ได้ จึงนั่งสำรวมอยู่ พอเจ้าหน้าที่ออกมา เดินผ่านผู้หญิงคนนั้นเฉยเลย พอเดินผ่านเรา ก็ไม่มองอีก แม้จะพยายามเรียกมองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียว จึงหันหลังกลับไปมอง พบพระศรีลังการูปร่างสูงใหญ่ท่าทางขึงขัง ถือกุญแจพวงใหญ่ คงเป็นผู้ควบคุมเจ้าหน้าที่เหล่านี้ เขาจึงไม่กล้ารับเงิน หรือหยุดพูดกับใคร พอท่านเห็นเราไหว้ก็ยิ้มอย่างมีเมตตา และยื่นใบโพธิ์ที่เจ้าหน้าที่ยื่นให้ท่าน มาให้สามี หน้าตาท่านเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เพราะจิตตชรูปที่เปลี่ยนไป (พูดภาษาบาลีบ้างเพื่อยืนยันว่าถึงแม้จะไม่ค่อยได้ร่วมสนทนาธรรมที่อินเดียแต่อยู่ที่กรุงเทพก็ฟังบ่อยๆ เนืองๆ ค่ะ) ดีใจจังที่ได้ใบโพธิ์ แม้ว่าจะไม่ได้เก็บด้วยตนเองก็ตาม เมื่อได้ใบโพธิ์ ก็เดินถือไปรอบพระเจดีย์ เณรแขกเล็กๆ รูปหนึ่ง หน้าตาน่าเอ็นดูก็นำใบโพธิ์ที่เก็บไว้ในหนังสือมาให้ ๑ ใบ สามีเอ็นดูเลยถวายเงินไป ๑๐ รูปี คราวนี้เณรใหญ่ขึ้นมาหน่อย หน้าตาไม่น่าเอ็นดู ก็หยิบใบโพธิ์จากย่ามมาให้อีก ๑ ใบ แขกที่แต่งกายแบบพระ ห้อยไข่มุกเป็นลูกประคำ ก็นำใบโพธิ์มาให้อีกเหมือนกัน แต่ละครั้งต้องจ่ายเงิน ๑๐ รูปี ไม่เป็นไร คราวนี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินถือไม้เข้ามา คิดว่าจะมาไล่เณรและพระไม่ให้มารบกวนผู้แสวงบุญ ที่ไหนได้ มาขอเงินเหมือนกัน เมื่อจ่ายไปอีก ๑๐ รูปี ก็บอกว่า เพื่อนที่เป็นคนทำความสะอาดยังไม่ได้เลย ต้องแจกอีก ๑๐ รูปีไม่ไหวแล้ว ย้ายที่ดีกว่า ไปนั่งใต้ต้นโพธิ์ใกล้ๆ แท่นวัชรอาสน์ดีกว่า นั่งอยู่ครู่เดียว พระแขกก็เดินตามมา มีเด็กผู้ชายแต่งกายแบบนักเรียน เดินตามมาพร้อมกับใบโพธิ์ในมือด้วย คงไปบอกกันมา คราวนี้คงได้เป็นนายทุนรับซื้อใบโพธิ์จากเด็กๆ แน่ เลยบอกว่าพอแล้ว ไม่เอาแล้ว ก็ยังไม่เข้าใจ ชวนคนอื่นเอาใบโพธิ์มาให้เราอีก (พร้อมกับต้องจ่ายเงิน) ไม่รู้ว่าเอาใบโพธิ์จากที่ไหนมา เราต้องการใบโพธิ์จากต้นพระศรีมหาโพธิ์ และต้องการที่ร่วงให้เห็นกับตา เก็บด้วยตนเองมากกว่า ไม่ไหวแล้วค่ะ พบผู้อยากได้บุญคนเดียว นอกนั้นอยากได้เงินทั้งนั้น พอตัดสินใจจะออกไปเดินรอบนอก สามีตาดีก็เหลือบไปเห็นใบโพธิ์ที่ร่วงอยู่ด้านนอก ที่พระและโยมชาวศรีลังกากลุ่มใหญ่นั่งสวดมนต์อยู่ แต่ตัวเองไม่กล้าเข้าไปเก็บ เพราะต้องรอดเสาออกไป ให้เราผู้กล้าหาญไปเก็บ ก้มลงกราบขอขมาพระที่นั่งอยู่แล้ว เก็บได้ ๑ ใบ เมื่อมองไปรอบๆ ก็เห็นอีก ๔ ใบ จึงเก็บมาทั้งหมด ๕ ใบ นี่แหละเก็บด้วยตัวเอง