กล่าวน้อยหรือกล่าวมากต้องรู้เองว่าเป็นกุศลจิตหรือไม่

ผู้ฟัง .   แล้วก็มีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก็เป็นเรื่องจริง เรื่อง ๑ คือ พระที่ท่านขณะที่นั่งสมาธิ แล้วก็ท่องพุทโธๆๆ ท่านก็ไม่ได้ระลึก ไม่ได้รู้คุณของพระพุทธเจ้า ว่าคุณของพระพุทธเจ้า มีอย่างไรบ้าง

ส.   ทำไมถึงทราบเล่าคะ

ผู้ฟัง .   ท่านกล่าวๆ

ส.   จิตของท่านเอง ท่านรู้คะ

ผู้ฟัง .   ท่านก็กล่าวว่า ก็ในสมัยนั้น ท่านก็ไม่ได้ศึกษาอะไรมากมายแล้วก็ ไม่รู้ซึ้งอะไรมากมาย หรอก

 ส.   ท่านทราบไหมคะ ว่าพุทโธ หมายความถึงใคร

ผู้ฟัง .   ก็หมายความถึงผู้ที่ตรัสรู้ๆ

ส.   ท่านมีความเลื่อมใสในบุคคล นั้นไหมคะ

ผู้ฟัง .    มี แต่ว่าคุณของท่านมีอะไรบ้าง ท่านก็ยังรู้ไม่มาก หรือ ไม่รู้เลย ก็ได้

ส.   ถ้าเกิดปีติ เลื่อมใส แม้เล็กน้อย ในความหมายของพุทโธ ขณะนั้นเป็นกุศลได้ไหม

ผู้ฟัง .   ได้สิครับ แต่ทีนี้ท่านก็ใช้คำว่า ภาวนา  ท่านก็ภาวนาว่าพุทโธๆๆ จนกระทั่ง เวลา ๑ ท่านเกิดปีติ ตัวเบา จนกระทั่งขนชูชัน เสร็จแล้วน้ำตาไหล เกิดจากการปีติ เพราะฉะนั้น การที่ว่าท่องพุทโธๆๆๆ นี่นะ ถึงแม้จะไม่รู้คุณของพระพุทธเจ้า ว่ามีอะไรบ้าง อานิสงส์ก็มีอยู่  เท่าที่พระท่านเล่า มันก็เป็นอานิสงส์ ทำให้จิตสงบได้ แล้วก็ทำให้สบายได้ โดยไม่ได้รู้คุณของพระพุทธเจ้า ว่ามีอะไรเลย

ส.   แล้วอย่างไรคะ เป็นกุศลได้ ใช่ไหมคะ ในขณะนั้น แม้ว่าจะน้อยหรือจะมาก แต่ว่าท่านผู้นั้นต้องรู้เอง คะ