เวลาที่เป็นปรมัตถธรรม ไม่มีชื่อ

เวลาที่เป็นปรมัตถธรรมแล้วไม่มีชื่อ ของจริงมีลักษณะอย่างไรก็คืออย่างนั้น รู้ว่าเป็นแต่เพียงรูปชนิดหนึ่ง รูปชนิดนั้นมี เพราะจิตกำลังรู้

เพราะฉะนั้นในขณะนั้นต้องมีสภาพรู้ ซึ่งเวลาที่สติปัฏฐานไม่เกิด มันจะเป็นเรา  แล้วก็จะมีความสงสัยด้วย คิดต่อไปเป็นเรื่องเป็นราว ว่า เหนอะๆหนะๆ  นี่อะไร ลื่นๆ นี่อะไร นั่นคือความคิด แต่ขณะที่กำลังที่กระทบชั่วขณะดับ นี่คือการที่จะเห็นว่าไม่ใช่ตัวตน  เพราะว่าประจักษ์ลักษณะที่จิตกำลังรู้ทีละลักษณะ แล้วก็แยกกันเป็นแต่ละทาง  แล้วจึงจะประจักษ์การเกิดดับได้