กุมารเปตวัตถุ


        คงจะมีท่านที่ได้ทราบถึงการรอดพ้นจากภัยอันตรายเหมือนปาฏิหาริย์ เป็นไปได้อย่างไร เป็นสิ่งที่เหมือนกับว่า ไม่ควรจะเป็นไปได้อย่างนั้น แต่ก็เป็นไปได้ด้วยอำนาจของบุญกรรมที่ได้กระทำไว้

        ซึ่งข้อความในพระไตรปิฎกก็มีเรื่องผลของบุญย่อมคุ้มครองบุคคลที่ได้กระทำบุญนั้น ถึงแม้ว่าไม่มีบุคคลอื่นมาเกื้อกูลอนุเคราะห์ แต่ว่าบุญของผู้นั้นเองย่อมคุ้มครองบุคคลผู้นั้นได้

        ขุททกนิกาย เปตวัตถุ กุมารเปตวัตถุ มีข้อความที่จะทำให้ท่านเชื่อมั่นบุญกรรมของท่านเองยิ่งขึ้น ข้อความมีว่า

        เมื่อจะประกาศเนื้อความนั้น พระสังคีติกาจารย์ได้กล่าวคาถา ๗ คาถา ความว่า

        พระญาณของพระสุคตศาสดาน่าอัศจรรย์ เป็นเหตุให้พระองค์ทรงพยากรณ์บุคคลว่า บุคคลบางคนมีบุญมาก บางคนมีบุญน้อยได้ถูกต้อง คฤหบดี ผู้นี้เมื่อยังเป็นเด็ก ถูกเขาทอดทิ้งไว้ในป่าช้า เป็นอยู่ได้ด้วยน้ำนมจากนิ้วมือตลอดราตรี ยักษ์และภูตปีศาจ หรืองูเล็ก งูใหญ่ ก็ไม่เบียดเบียนเด็กผู้มีบุญอันได้ทำไว้แล้วแม้สุนัขทั้งหลายก็พากันมาเลียเท้าทั้งสองของเด็กนี้ ฝูงกาและสุนัขจิ้งจอกก็พากันมาเดินเวียนรักษา ฝูงนกก็พากันมาคาบเอามลทินครรภ์ไปทิ้ง ส่วนฝูงกาพากันมานำเอาขี้ตาไปทิ้ง มนุษย์และอมนุษย์ไรๆ มิได้จัดแจงรักษาเด็กนี้ หรือใครๆ ที่จะทำเมล็ดพันธุ์ผักกาดให้เป็นยามิได้มี และมิได้ถือเอาการประกอบฤกษ์ยาม ทั้งมิได้เรี่ยไรซึ่งข้าวเปลือกทั้งปวง

        พระผู้มีพระภาคอันเทวดาและมนุษย์บูชาแล้ว มีพระปัญญากว้างขวาง ได้ทอดพระเนตรเห็นเด็กอันบุคคลนำมาทิ้งไว้ในป่าช้าในราตรี ผู้ถึงแล้วซึ่งความทุกข์อย่างยิ่งเช่นนี้ เหมือนก้อนแห่งเนยใส หวั่นไหวอยู่ มีความสงสัยว่า จะรอดหรือไม่รอดหนอ เหลืออยู่แต่สักว่าชีวิต ครั้นแล้วได้ทรงพยากรณ์ว่า เด็กคนนี้จักเป็นผู้มีตระกูลสูง มีโภคสมบัติในพระนครนี้

        พวกอุบาสกผู้ยืนอยู่ในที่ใกล้พระศาสดาทูลถามว่า

        อะไรเป็นวัตรเป็นพรหมจรรย์ของเขา นี้เป็นวิบากแห่งวัตรหรือพรหมจรรย์ที่เขาประพฤติแล้วเช่นไร เขาถึงความพินาศเช่นนี้ แล้วจักเสวยความสำเร็จเช่นนั้นเพราะกรรมอะไร

        พระผู้มีพระภาคทรงพยากรณ์ว่า

        เมื่อก่อน มหาชนทำการบูชาอย่างโอฬารแก่ภิกษุสงฆ์ มีพระพุทธเจ้าเป็นประธาน เด็กนั้นมิได้มีจิตเอื้อเฟื้อในการบูชา ได้กล่าววาจาหยาบคายอันมิใช่ของสัตบุรุษ ภายหลังเด็กนั้นถูกมารดาตักเตือนให้กลับความวิตกอันลามกนั้น แล้วกลับได้ปีติและความเลื่อมใส ได้บำรุงพระตถาคตซึ่งประทับอยู่ ณ วิหารเชตวันด้วยข้าวยาคู ๗ วัน ข้อนั้นเป็นวัตรเป็นพรหมจรรย์ของเขา นี้เป็นวิบากแห่งวัตรและพรหมจรรย์ที่เขาประพฤติแล้วนั้น เขาถึงความพินาศเช่นนั้น แล้วจักได้ความสำเร็จเช่นนั้น เขาตั้งอยู่ในมนุษย์โลกนี้สิ้น ๑๐๐ ปี เป็นผู้พรั่งพร้อมด้วยกามคุณทั้งปวง เมื่อตายไปจักเข้าถึงความเป็นสหายแห่งท้าววาสวะในสัมปรายภพ

        จบกุมารเปตวัตถุ ที่ ๕

        ที่มา ...

        แนวทางเจริญวิปัสสนา ครั้งที่ 285


    หมายเลข 12863
    22 พ.ย. 2566