วันฟ้าสางที่เวียดนามกลาง 3
ฮอยอัน 2
อยู่ฮอยอัน 5 วัน สหายธรรมชาวเวียดนาม จัดสนทนาธรรมทั้งเช้าและบ่ายเกือบทุกวัน
ยกเว้นวันแรก ที่พาท่านอาจารย์และคณะฯ นั่งซิคโลไปชมเมืองโบราณ และตอนเย็น
วันหนึ่ง พานั่งเรือชมแม่น้ำทูโบน ส่วนวันอื่นๆ แล้วแต่อัธยาศัย ว่าใครจะอยู่ร่วมสนทนา
ธรรม หรือเที่ยวชมสถานที่สำคัญต่างๆ ไปซื้อของในเมืองเก่า โดยจ่ายค่าไกด์พูดภาษา
ไทยได้ ค่าพาหนะและค่าเข้าชมสถานที่เพิ่มเติม ตามที่ตกลงกัน เมื่อไปถึงแล้วจะเปลี่ยน
ใจไม่ไปชมอะไรเลยก็แล้วแต่ เพราะมีหลายท่านที่จ่ายเงินแล้ว แต่พอเห็นแสงแดดจัด
อากาศร้อนอบอ้าว ก็ยอมแพ้ ขออยู่เจริญกุศลดูแลท่านอาจารย์ระหว่างสนทนาธรรม เช่น
คุณนภา เป็นต้น ส่วนท่านนภดลนั้นยืนหยัดสนทนาธรรมอย่างเดียว หรือจะไปเที่ยวชม
สถานที่ ก็ต่อเมื่อท่านอาจารย์ไปด้วยเท่านั้น ส่วนคุณยุพินช่วยดูแลเครื่องบันทึกเสียง
มีบางครั้ง ที่ติดตามไปซื้อของฝากด้วย ส่วนเราก็เหมือนเดิม คือ เที่ยวชมให้ครบทุกแห่ง
เพื่อนำมารายงาน ให้สมาชิกชมรมบ้านธัมมะได้อ่าน ส่วนการสนทนาธรรมนั้น ท่าน
จักรกฤษณ์ คงช่วยเพิ่มเติมให้เหมือนทุกครั้งที่ร่วมสนทนาธรรมด้วย
ได้ไปเที่ยวชมเทวสถานหมี่เซิน (My Son Sanctuary) ห่างจากเมืองโบราณไป
ประมาณ 30 กม. ออกไปนอกเมืองผ่านทุ่งนา สระบัวหลวงสีชมพูที่มีมากมายสองข้างทาง
(จนมีเม็ดบัวสดแกะเปลือก แล้วเอาไส้ในเขียวขมๆ ออก ขายเป็นกิโล กิโลละ 150,000
ด่อง ประมาณ 225 บาท) สหายธรรมเวียดนามซื้อมาฝาก และภายหลังซื้อเองที่ตลาดสด
งอนล้ำ ภาษาเวียดนามแปลว่า อร่อยมาก) จุดหมายปลายทางคือภูเขาฟันแมว ที่มองเห็น
ไกลๆ หมี่เซิน แปลว่า ภูเขาที่สวยงาม เวียดนามมีภูเขามากมาย ไปที่ไหนก็จะเห็นทิวเขา
ซับซ้อน เพราะมีภูเขาถึง 70% ของพื้นที่ ถ้ารวมทะเสสาปด้วย ก็จะมีถึง 90% เมื่อเป็น
ที่ราบเขา จึงปลูกข้าว ปลูกผักกันทุกบ้าน ไม่ปล่อยให้ว่างเลย เพราะพื้นที่เพาะปลูกมีน้อย
เทวสถานหมี่เซิน หรือ กลุ่มปราสาทหมี่เซิน เปิดให้เข้าชมตั้งแต่ปี ค.ศ. 1995 และ
ได้รับประกาศเป็นมรดกโลกในปี 1999 พร้อมๆ กับเมืองมรดกโลกฮอยอัน หุบเขาหมี่เซิน
เป็นที่อยู่ของชนเผ่าจาม (เวียดนามมี 54 ชนเผ่า) ชนเผ่าจามเป็นชาวอินเดีย นับถือ
ศาสนาฮินดู ตั้งรกรากอยู่ที่เวียดนาม และสร้างกลุ่มปราสาทขึ้นตั้งแต่ศตวรรษที่ 4 นับ
ได้เป็นร้อยๆ แห่ง อยู่กระจัดกระจายตามป่าเขาในบริเวณนี้ เมื่อสงครามเวียดนาม ปี
ค.ศ. 1969 สหรัฐได้ทิ้งระเบิดบี 52 ถล่มหมี่เซิน เพื่อฆ่าทหารเวียดกง ทำให้เทวสถาน
ถูกทำลายไปมากมาย (มีความรู้สึกไม่ค่อยดีกับตำรวจโลกที่แสดงบทบาทเป็นผู้พิทักษ์
แต่จริงๆ แล้ว ทำลายมากกว่า ทั้งโบราณสถานและชีวิตผู้คนเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง)
เมื่อลงจากรถตู้ ต้องเดินเข้าไปอีกหลายร้อยเมตร แต่โชคดีไกด์บอกว่า เป็นญาติกับ
คนเฝ้าประตู สามารถนั่งรถไปใกล้ที่สุด ความจริงก็เดินอยู่ใต้ร่มไม้ แต่อากาศร้อนจัด เดิน
น้อยหน่อยย่อมดีกว่า เมื่อเข้าไปถึงก็ชมการแสดงศิลปะของชนเผ่าจาม ซึ่งสวยงามมาก
ใช้เวลาสั้นๆ ไม่ทันเบื่อ เหมือนศิลปะศรีลังกากับเขมร มีการร่ายรำของอัปสรา แล้วพาไป
ชมเทวาลัยหลายๆ แห่ง ซึ่งพวกเราผู้สูงวัยขอชมใกล้ๆ อยู่กับพื้น ไม่ต้องขึ้นบันไดสูง
หรือปีนภูเขา ได้ดูแค่ 2 – 3 หลัง ก็เพียงพอแล้ว เพราะที่อื่นๆ ก็คิดว่าเหมือนๆ กัน เป็น
เหมือนปราสาทนครวัด นครธมของเขมร แต่เล็กกว่ามาก แต่ก็เป็นสถานที่น่าดูน่าชม สม
เป็นมรดกโลก ถ้าไปกันเอง สามารถซื้อทัวร์ได้จากโรงแรมที่พัก มีให้เลือกแบบไปรถตู้
กลับทางเรือล่องมาทางแม่น้ำทูโบน ใช้เวลา 1 วัน หรือไปกลับโดยรถตู้ ใช้เวลาครึ่งวัน
ชมเสร็จแล้ว มีผู้ทวงถามว่า ไหนว่าจะพาไปมายซันไงล่ะ ทำไมไม่พาไป ภาษาอังกฤษ
เขียนว่า My Son ก็จริง แต่เวียดนาม อ่านว่า หมี่เซิน ก็ที่เดียวกันแหละค่ะ
มีอีกวันที่ประทับใจ คือ นั่งเรือชมแม่น้ำทูโบน ซึ่งอยู่ทางทิศเหนือของหุบเขาหมี่เซิน
และไหลลงทะเลที่เมืองฮอยอัน เรานั่งเรือจนถึงปากแม่น้ำ ชมพระอาทิตย์ตกและโคมไฟ
ที่ประดับอยู่ตามร้านอาหารและบ้านเรือนริมแม่น้ำยามค่ำคืน ร่วมกับสหายธรรมชาว
เวียดนาม ก่อนลงเรือที่ท่าเรือใกล้ๆ โรงแรมที่พัก คุณนภา คนสวยใจดี เลี้ยงนึกมีเยอะ
(ภาษาเวียดนามตามที่ได้ยิน นึก แปลว่า น้ำ มีเยอะ แปลว่า อ้อย นึกมีเยอะ คือน้ำอ้อยสด
คั้นใส่มะนาว หรือ ส้มจี๊ด งอนล้ำ อร่อยมาก ชื่นใจจริงๆ ) ราคาแก้วละ 10.000 ด่อง (15
บาท) ขอบคุณและอนุโมทนา ขอให้คนสวยใจดีเจริญด้วยกุศลทุกประการยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะ
เช้าวันรุ่งขึ้นไกด์พาไปดูสวนผัก ที่ต้องซื้อบัตรเข้าชม มีหลายสวน ที่พาเราไป ไม่ค่อย
ใหญ่นัก มองรอบๆ ก็พอ เพราะหลายคนไม่อยากตากแดด รีบดู ถ่ายภาพ แล้วไปเมืองเก่า
เพื่อดูของที่ระลึก
ตอนเย็นไปเที่ยวหาดเขือได๋ หาดสวยงามของเมืองฮอยอัน อย่างที่บอกว่า เวียดนามมี
หาดริมทะเลยาวเหยียดกว่า 3,000 กม. ทุกเมืองจึงมีหาดทรายสวย ที่ฮอยอันก็เช่นเดียว
กัน และอยู่ใกล้ๆ โรงแรมที่พักด้วย เสียดายที่ไม่รู้ทิศทาง ไม่อย่างนั้นคงไปเดินเล่น กิน
อาหารทะเลได้ทุกวัน แต่วันนั้นก็ได้ใช้ชีวิตแบบนักท่องเที่ยวเวียดนาม คือ นั่งเก้าอี้
พลาสติกสีแดงตัวเตี้ยๆ ริมหาด สั่งอาหารที่แม่ค้าเดินผ่านมาขาย มีข้าวเหนียว หมูยอ และ
สั่งอาหารทะเลสดๆ มารับประทานกันสนุกสนาน น้องนภาบริการแกะกุ้ง ปูให้ทุกคนทาน
เหมือนเดิม ไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมถึงเกิดมาสวยและงามพร้อมอย่างนี้ คงเพราะสะสม
อัธยาศัยเอื้อเฟื้อคอยช่วยเหลือทุกคนตลอดเวลาเช่นนี้เอง
เย็นก่อนวันสุดท้าย สหายธรรมเวียดนาม คือ คุณเซินและคุณมาย (Son and Mai) ที่
ย้ายจากฮานอยไปทำโฮมสเตย์ที่ฮอยอันเชิญไปรับประทานอาหารเย็นที่บ้านกลางทุ่งนา
ใกล้ๆ สถานที่สนทนาธรรมแห่งที่ 2 หลังจากย้ายจาก Red Bridges Hotel บ้านของเธอ
ยามโพล้เพล้นั้นดูเงียบสงบ น่าอยู่ มีป้ายต้อนรับเขียนว่า
Dear Nama and Rupa,
Do you enjoy Lobha?
These Nama and Rupa enjoy very much ค่ะ เพราะอาหารเวียดนามขนานแท้นั้น
จัดอย่างสวยงามและงอนล้ำ (อร่อยมาก) พวกเราฉลองศรัทธาเสียอิ่มแปล้ ลืมไปสนิท
เลยว่า เป็นเพียงสิ่งที่ปรากฏให้เห็นและให้ลิ้มรสเท่านั้นเอง ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน
เป็นธรรมะอย่างหนึ่ง ที่เกิดแล้วดับไปอย่างรวดเร็ว กว่าจะนึกได้ก็ผ่านไปนานมากแล้ว
จนกลับมาเขียนถึงเหตุการณ์ย้อนหลัง จึงพอนึกขึ้นได้บ้างว่า สิ่งที่ผ่านไปแล้วเป็นอะไร
แต่ก็ยังดีกว่าก่อนฟังธรรมะมาก เพราะก่อนนี้ไม่เคยได้ยินได้ฟังเลยว่า ทุกอย่างเป็นธรรมะ
ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่บุคคล แล้วจะคิดนึกได้อย่างไรว่า แต่ละขณะที่เกิดปรากฏ
เป็นธรรมะ แม้จะยังไม่ตรงขณะเดี๋ยวนี้ที่กำลังปรากฏก็ตาม เป็นเพียงความคิดนึกย้อนหลัง
ก็ยังดีกว่าเดิมมากทีเดียว ยังไม่ใช่ปฏิปัตติ คือ ระลึกทันทีตรงลักษณะของสภาพธรรมะ
ที่กำลังปรากฏ แต่ก็มีศรัทธามั่นคงในหนทางนี้ คือ ฟังให้เข้าใจเรื่องราวของลักษณะ
ของสภาพธรรมะ ที่กำลังปรากฏก่อน เมื่อเข้าใจแล้ว ความเข้าใจก็จะทำหน้าที่ของความ
เข้าใจ คือระลึกได้เอง
ก่อนจากฮอยอันได้ไปชมหมู่บ้านเครื่องปั้นดินเผา ที่สืบต่ออาชีพนี้มานานนับร้อยๆ ปี
อยู่นอกเมือง เก็บค่าผ่านประตูด้วย คุณยายอายุ 82 สาธิตวิธีปั้นกระถาง และให้ลองทำ
แต่ไม่มีใครยอมทดลอง ยายเลยนำสินค้ามาขาย ช่วยอุดหนุนคนละเล็กละน้อย เดินดู
หลังเดียว ก็บอกไกด์ให้พากลับไปสถานที่สนทนาธรรม เพื่อร่วมสนทนาธรรมอีกครั้ง
อาหารกลางวันมื้อสุดท้ายที่ฮอยอัน คุณท้าย (Mr. Tran Van Thai) ผู้จัดชาวเวียดนาม
ที่สนใจศึกษาและเข้าใจธรรมะด้วย พาไปร้านอาหารที่สวยงามมาก ริมแม่น้ำทูโบน ที่
เงียบสงบ ร่มรื่น
ซินจ่าว (สวัสดี) และ ลาก่อนฮอยอัน กำเอิ่น (ขอบคุณ) ที่ต้อนรับอย่างดีค่ะ ฮอยอัน
เป็นเมืองที่มีเสน่ห์จริงๆ โอกาสหน้าคงได้กลับไปเยือนอีก เพราะมีสถานที่ท่องเที่ยว
หลากหลาย ทั้งใหม่และเก่าผสมผสานอย่างลงตัว และยังปลอดภัย สามารถเที่ยวเดิน
เล่นยามค่ำคืนดูเมืองเก่า ที่มีสะพานข้ามแม่น้ำหลายแห่ง ประดับด้วยโคมไฟโบราณ
หลายสีสวยงาม แม้เป็นเพียงสิ่งที่ปรากฏให้เห็น แต่ก็ต้องเป็นกุศลวิบากด้วย จึงจะได้เห็น
สิ่งสวยงามเช่นนี้
ขอเชิญคลิกชม "วันฟ้าสาง ที่เวียดนามกลาง" สองตอนที่แล้ว ได้ที่นี่....
กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์ สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ด้วยความเคารพยิ่ง
ขอกราบขอบพระคุณและขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านด้วยคะ ได้อ่านบทความ
บรรยายของคุณแม่ทุกครั้ง ก็ได้ทั้งสาระและเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ของแต่ละสถานที่
อ่านไปด้วยความเพลิดเพลิน จนถึงประโยค
"Dear Nama and Rupa, Do you enjoy Lobha?"
ตามปกติในชีวิตประจำวันนี้ก็เพลิดเพลินไปทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ตลอดเวลา โดย
เฉพาะทางใจที่คิดนึกปรุงแต่งไปตามการสะสมก็ดูจะเพลิดเพลินมากกว่าทุกทาง สติไม่เกิด
ที่จะระลึกรู้ว่าเป็นเพียงสิ่งที่ปรากฎอยู่บ่อยครั้ง จะระลึกได้บ้างเมื่อมีโอกาสได้ฟังพระธรรม
ได้คิดพิจารณาจากสิ่งที่ได้ฟังหรืออ่านข้อความธรรมต่างๆ ที่สะกิดใจ ให้สติเกิดพอที่จะ
ระลึกได้บ้างชั่วขณะ ทำให้รู้ว่า อกุศลนี้ช่างเยอะจริงๆ เหมือนกับที่ท่านอาจารย์มักกล่าว
เสมอว่า "แล้วจะเอาอกุศลไปทิ้งที่ไหนคะ" นอกจากการฟังพระธรรมเพื่อความเข้าใจจริงๆ
และเพื่อการละเท่านั้น จึงจะเป็นหนทางเดียวที่จะค่อยๆ ชำระจิตจากอกุศลที่เกาะอย่าง
เหนียวแน่นมาเนิ่นนานให้ทุเลาเบาบางลงไปได้บ้างแม้เล็กน้อยก็ยังดีคะ
กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพย่ิ่ง
กราบขอบพระคุณและขออนุโมทนาในกุศลวิริยะของพี่แดง
และทุกๆ ท่านด้วยค่ะ
