กว่าจะรู้ความจริงว่าเป็นธรรม
ต้องมีความเข้าใจสภาพธรรมเพิ่มขึ้น ไม่ใช่มานั่งสงสัยว่า ฟังมาว่าเป็นธรรม แล้วเวลาเห็น ไม่เป็นธรรม เวลาคิด ไม่เป็นธรรม ก็ต้องฟังจนกว่าจะเข้าใจว่า แม้ขณะนั้นก็เป็นธรรมด้วย ไม่ลืมว่า ขณะนี้เป็นธรรม ก่อนได้ฟังเป็นเราทำอย่างนั้นอย่างนี้ คุยกับคนนั้น คนนี้ แต่เดี๋ยวนี้ที่กำลังได้ยิน ก็เริ่มเข้าใจว่าขณะนี้เป็นธรรม ขณะนี้เป็นการอบรมความเห็นถูกความเข้าใจถูก ไม่ใช่ขณะอื่น แต่ขณะที่กำลังฟังนี่เอง ทุกอย่างที่มีจริงๆ ที่เกิดจริงๆ ปรากฏแล้วก็หมดไปจริงๆ เป็นธรรม
ค่อยๆ สะสมความเห็นถูก นี่เป็นหนทางเดียวที่จะละโลภะ โลภะมีอิทธิพลมาก เป็นทาสของโลภะนานแสนนานโดยไม่รู้เลย เกิดความต้องการเมื่อไร ขณะนั้นก็เป็นทาสของโลภะ โลภะครอบงำ ไม่เพียงแม้แต่จะให้เข้าใจถูกต้อง ทุกอย่างเป็นธรรม แทนที่แล้วเมื่อไรเราจะรู้ ก็คือระลึกได้ว่า ขณะนั้นเป็นธรรมที่คิด ลักษณะนั้นมีจริงๆ เป็นธรรมที่คิด