เราใหญ่ เรารักตัวเรา
กว่าเราจะเอาตัวนี้ออก จะต้องมีปัญญาจริงๆ ที่จะต้องรู้ว่าอะไรเป็นเหตุเป็นผล อะไรเป็นความจริง อะไรเป็นแต่เพียงความคิด เพราะความจริงคือเพียงชั่วขณะจิตที่คิดเท่านั้นเอง
เราด้วยมานะ เวลาที่มีความสำคัญตน เราใหญ่ๆ ทั้งๆ ที่ไม่มีความเห็นผิด อย่างพระโสดาบัน ท่านไม่มีความเห็นผิดเลยในเรื่องเห็น ในเรื่องได้ยิน ในเรื่องคิดนึก ในเรื่องสภาพธรรม ในเรื่องตัวตน แต่ความเป็นเราที่สะสมมา ความสำคัญในตัวซึ่งไม่ใช่ความเห็นผิด ก็เป็นสภาพที่มีจริง เวลาที่เกิดขึ้น เราก็เห็นตัวเราอีกตัวหนึ่ง คือ ตัวเรา มานะความสำคัญตน
ทีนี้ตัว เราด้วยตัณหา เรารักตัวเราแค่ไหน ไม่ค่อยจะสำรวจ จริงๆ แล้วไม่เคยเลย ที่จะไม่รักตัวเราด้วยตัณหา เกิดมาไม่ว่าจะเรื่องเสื้อผ้า เรื่องแต่งตัว เรื่องอาหาร เรื่องทุกอย่าง มันอยู่ที่ตัวนี้ ตัวเรา บ้านเรา เพื่อนเรา ทุกสิ่งทุกอย่างเราทั้งหมด
ก็น่าสนใจว่าเรารักตัวเรา ออกมาในรูปแบบไหนบ้าง มีใครที่มีพฤติกรรมในชีวิต หรือได้ยินได้ฟังเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเอง หรือว่าอะไรก็ตามที่มันจะต้องย้อนกลับมาสู่ในจุดที่ว่าเรา แล้วก็รักตัวเรา เมื่อไหร่เราจะรู้ความจริงว่า มันเป็นเพียงจิตซึ่งเกิดแล้วก็คิดสารพัดคิด แต่จุดทั้งหมดของความคิด มันก็รวมมาที่ตัวเราอีกนั่นแหละ
กว่าเราจะรู้ความจริง แยกให้ออกว่ามันเป็นเรื่องที่คิด ใครจะพูดอะไร จะว่ายังไงมันก็คือ เราได้ยินแล้วคิด ถ้าเราได้ยินผ่านหูไป ไม่คิดเรื่องนั้น จบสบาย แต่ว่าพอมีความติดใจสนใจ คิดต่อ ยุ่ง เพราะมันไม่เป็นเพียงสิ่งที่ผ่านหูเท่านั้นเอง เรื่องทุกเรื่อง มันก็รวมวนมาอยู่ที่ตัวแบบนี้
แสดงให้เห็นว่ากว่าเราจะเอาตัวนี้ออก จะต้องมีปัญญาจริงๆ ที่จะต้องรู้ว่าอะไรเป็นเหตุเป็นผล อะไรเป็นความจริง อะไรเป็นแต่เพียงความคิด และความคิดนี้เกิดจากใคร เอาอะไรมาให้เราคิด แล้วเรายอมคิดตามอย่างยาวไปอีกเลย ก็เท่ากับว่าต่อเรื่องที่เราได้ยินด้วยความมัวเมา ด้วยความไม่รู้ว่า ความจริง มันคืออะไร เพราะความจริงคือเพียงชั่วขณะจิตที่คิดเท่านั้นเอง
ที่มา และ รับฟังเพิ่มเติม ...