บุญ

บุญอันโจรนำไปไม่ได้

ปุญฺญํ โจเรหิ ทูหรํ

สํ.ส. ๑๕/๕๐

บุญนำสุขมาให้ในเวลาสิ้นชีวิต

ปุญฺญํ สุขํ ชีวิตสงฺขยมฺหิ

ขุ.ธ. ๒๕/๕๙

ความสั่งสมบุญ นำสุขมาให้

สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโย

ขุ.ธ. ๒๕/๓๐

บุญเป็นที่พึ่งของสัตว์ในโลกหน้า

ปุญฺญานิ ปรโลกสฺมึ ปติฏฺฐา โหนฺติ ปาณินํ

สํ.ส. ๑๕/๒๖

ผู้ทำบุญแล้วย่อมยินดีในโลกนี้ ตาย

แล้วย่อมยินดีชื่อว่ายินดีในโลกทั้งสอง เขาย่อมยินดีว่าเราทำบุญไว้แล้ว ไปสู่สุคติย่อมยินดียิ่งขึ้น

อิธ นนฺทติ เปจฺจ นนฺทติ กตปุ
ญโญฺ อุภยตฺถ นนฺทติ ปุญฺญํ เม กตนุติ นนฺทติ ภิยฺโย นนฺทุติ สุคตึ คโต
ขุ.ธ. ๒๕/๑๗

ถ้าบุรุษจะพึ่งทำบุญ ควรทำบุญนั้นบ่อยๆ ควรทำความพอใจในบุญนั้น การสั่งสมบุญนำความสุขมาให้

ปญฺญญฺ ปริโส กยิรา กยิราถนํ ปุนปฺปุนํ ตมฺหิ ฉนฺทํ กยิราถ สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโย
ขุ.ธ. ๒๕/๓๐

ไม่ควรดูหมิ่นต่อบุญว่ามีประมาณน้อยจักไม่มีมาถึง แม้หม้อน้ำย่อมเต็มได้ด้วยหยาดน้ำที่ตกลงมาฉันใด ผู้มีปัญญาสั่งสมบูญแม้ทีละน้อยๆ ย่อมเต็มได้ด้วยบุญ ฉันนั้น

มาวมญฺเญถ ปุญฺญสฺส น มตฺตํ อาคมิสฺสติ อุทพินฺทุนิปาเตน อุทกุมฺโภปิ ปูรติ อาปูรติ ธีโร บุญฺญสฺส โถกํ โถกํปิ อาจินํ
ขุ.ธ. ๒๕/๓๑

สหายเป็นมิตรของคนผู้มีความต้องการเกิดขึ้นบ่อยๆ บุญทั้งหลายที่ตนทำเองนั้น จะเป็นมิตรในสัมปรายภพ

สหาโย อตฺถชาตสฺส โหติ มิตฺตํ ปุนปฺปุนํ สยํ กตานิ ปุญฺญานิ ตํ มิตฺตํ สมฺปรายิกํ