หลงเป็นสุขเป็นทุกข์ไป

บางคนในชาตินี้มีทุกข์มาก กำลังเดือดร้อน แต่เพียงแค่ขณะสุดท้ายของจิต (ตาย) เกิดแล้วดับไป ก็จำอะไรไม่ได้แล้ว ทุกข์มากมายมหาศาล ทุกข์ของคนนั้น ทุกข์ของคนนี้ ทุกข์ของเพื่อน ทุกข์ของญาติ ทั้งหมดไม่เหลือเลย

ระหว่างที่ยังไม่จากโลกนี้ไปก็จำในสิ่งที่ว่างเปล่า ไม่มีอะไร เพียงชั่วเกิดขึ้นคิดแล้วก็ดับไป เห็นแล้วก็คิด ได้ยินแล้วก็คิด ทั้งหมดก็เป็นอย่างนี้ จนกว่าจะได้ฟังพระธรรม

โล่งใจขึ้นบ้างไหม ไม่มีอะไรเลย หลงเป็นสุขเป็นทุกข์ไป หลงจำไว้มั่นคงว่า ยังมีสิ่งนั้นสิ่งนี้ แต่อยู่ที่ไหน เพียงแค่จุติจิต (ตาย) เกิดแล้วดับไป ก็ไม่มีอะไรเหลือเลย ถ้าได้เข้าใจพระธรรมก็รู้ว่า ความจริงเป็นอย่างนี้