เวลาคิดจิตอยู่ที่ไหน

จิตเป็นสภาพธรรมที่รู้แจ้งอารมณ์ จิตเกิดขึ้นเพราะมีปัจจัย เมื่อเกิดขึ้น ตั้งอยู่ชั่วขณะ

แล้วดับไป ไม่มีที่อยู่ประจำ แต่วัตถุที่เกิดมี ๖ คือ จิตเห็นเกิดที่จักขุปสาท จิตได้ยิน

เกิดที่โสตปสาท จิตได้กลิ่นเกิดที่ฆานปสาท จิตลิ้มรสเกิดที่ชิวหาปสาท จิตรู้สัมผัส

ทางกายเกิดที่กายปสาท จิตที่เหลือเกิดที่หทยวัตถุ เพราะฉะนั้น เวลาคิดนึกจิตเกิด

ที่หทยวัตถุ แต่จิตไม่มีที่อยู่ประจำ เมื่อเกิดแล้วดับไป

จิตไม่มีที่อยู่ แต่จิตสั่งสมกรรมและกิเลส คือ จิตนั่นเองเป็นตัวสั่งสมกรรมที่ทำ

เป็นกุศล เป็นอกุศล และสั่งสมกิเลส มีราคะ โทสะ โมหะ เป็นต้น เช่น เราโกรธ

แล้วก็สั่งสมความโกรธนั้นให้มากขึ้นอีก

ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นหัวหน้า มีใจประเสริฐที่สุดสำเร็จแล้วแต่ใจ หากบุคคล

ใดมีใจประทุษร้ายแล้ว กล่าวอยู่ก็ตาม ทำอยู่ก็ตาม ทุกข์ย่อมไปตามบุคคลนั้นเพราะ

ทุจริต 3 อย่าง เหมือนล้อหมุนไปตามรอยเท้าโคผู้ลากเกวียนไปฉะนั้น

ลองจับที่แขนดูครับ รู้สึกอะไรไหม รู้สึกอ่อน แล้วรู้สึกตรงไหนหละ ตรงที่คุณจับ คือ

แขนใช่ไหม หรือที่สมอง เอาตรงนั้นเลย ตอนที่คุณจับแล้วรู้สึก ก็ต้องที่แขนที่คุณรู้สึก

ดังนั้นที่แขนก็มีรูปที่เรียกว่า กายปสาทรูป จิตกระทบสัมผัสก็เกิดที่นั่นแหละครับ จิตก็

เกิดที่ตรงนั้นครับ นี่เป็นตัวอย่าง หนึ่งครับ

เมตตาย่อมเสมอกันกับทุกคนเปรียบเหมือนน้ำ ที่ไม่เลือกว่าใครจะอาบ

ย่อมให้ความเย็น สบาย กับทุกคนที่ลงไป