บทเรียนของชีวิต

บทเรียนจริงๆ แล้วมีทุกวัน บทเล็กบทใหญ่ แม้แต่ในการเดินทางเปลี่ยนสถานที่ มาแล้ว พิสูจน์ความติดข้องในสิ่งที่ปรากฏระดับไหน ระดับขุ่นไม่พอใจ ระดับคิดถึงคนอื่นในทางที่ถ้าเราทำอย่างนั้นจะดีกว่า ทุกอย่างจะมาหมดเลย

ชีวิตประจำวันก็จะเป็นบทเรียน ถ้าเรารู้ว่าขณะนั้นแสดงให้เห็นถึงการสะสมของเราระดับไหน เราพูดถึงเมตตาเป็นบารมี แล้วเราจะให้เมตตาเกิดเป็นบารมีเมื่อไหร่ ตอนนี้ไม่เอา ตอนนี้โกรธก่อน ตอนนี้จัดการเสียก่อน ตอนนี้ระเบิดเสียก่อนซึ่งความจริงแล้วไม่ใช่อย่างนั้นเลย ทุกขณะที่อกุศลจิตเกิด แล้วก็รู้ว่าขณะนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ดี และก็มีการฟังธรรม และก็มีการอบรมทั้งหมดเป็นบารมี แม้หนึ่งขณะ ชั่วขณะที่เกิด ไม่ว่าในเหตุการณ์ไหนทั้งสิ้น ถ้าอาหารไม่อร่อย เค็มไป บารมีมีหรือเปล่า ชีวิตประจำวัน อาหารเป็นเพียงสิ่งที่ดำรงชีวิต ไม่บริโภคไม่ได้ ขณะที่กำลังบริโภค สติสัมปชัญญะเกิด แล้วแต่ว่าระดับไหน ถ้าไม่อร่อยจะทำยังไง ก็แล้วแต่การสะสม แต่จะถึงกับกล่าววาจาที่ตำหนิติเตียนไหม นี่ก็แสดงถึงระดับซึ่งเป็นชีวิตประจำวัน บทเรียนทุกขณะ แล้วก็เป็นชีวิตประจำวันจริงๆ ไม่ใช่เลือกสถานการณ์ นั่นคือบทเรียนใหญ่มาก แต่ว่าธรรมดาทุกขณะ เมื่อกุศลจิตเกิด และมีความเข้าใจถูกก็เป็นบารมี การละอกุศลซึ่งมีมาก แต่ก็ต้องหนทางเดียวจริงๆ ที่จะดับอกุศลได้ ไม่ใช่เพียงขั้นเล็กๆ น้อยๆ